11/05/2011
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Και επομένως, δεν ασχολούνται με τα πραγματικά αίτια που έχουν προκαλέσει μια τόσο μεγάλη αποστροφή του – μονίμως ευκολόπιστου και εξαπατημένου – λαού, αλλά αρχίζουν να μας εξηγούν το πώς και το γιατί. Έχοντας στο νου τους μόνο πώς θα τα καταφέρουν να υφαρπάξουν για άλλη μια φορά την ψήφο του, κάτι που – θα απογοητεύσω τους ρομαντικούς – το βρίσκω αρκετά πιθανό.
Οι «μεγάλοι» βλέπουν τα ποσοστά τους να κατακρημνίζονται και μας φλομώνουν στις κοινοτοπίες:
Μα είναι φυσικό, τα μέτρα είναι σκληρά, ήταν αναγκαία όμως, έπρεπε να σώσουμε τη χώρα από την χρεοκοπία – λένε οι μεν, που έχουν αναγάγει το ψέμα σε επιστήμη.
Ο λαός δεν είναι έτοιμος να μας ξαναδώσει την εμπιστοσύνη του, θα γίνει κι’ αυτό, σιγά-σιγά θα πείσουμε – λένε οι δε και περιμένουν να (ξανα)πέσει το φρούτο.
Ψηφίσαμε το μνημόνιο και όμως ο λαός μας επιβραβεύει, ανεβάζουμε τα ποσοστά μας – λένε οι άλλοι, που ψήφισαν μαζί με αυτούς που εκ των υστέρων θεωρούν άχρηστους, αλλά εκ των προτέρων δεν γνώριζαν τίποτε για το έγκλημα. Κι’ ας είναι η πολιτική η τέχνη του προβλέπειν.
Δεν πάμε κι’ άσχημα, πλησιάζουμε το 3% κι’ ας είμαστε καινούργιοι (λέμε τώρα) – χαμογελούν με νόημα οι παράλλοι, σίγουροι ότι στο τέλος θα πιάσουν τα αναγκαία ψάρια στα δίχτυα τους.
Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που έχει βρει την μαγική φόρμουλα να διατηρεί με ευλάβεια την… Συμφωνία της Γιάλτας, όλοι οι άλλοι, μικροί, μεγάλοι και μικρομέγαλοι, είναι… ευχαριστημένοι.
Θα τα καταφέρουμε, επαναλαμβάνουν. Λες και το πρόβλημα της χώρας είναι αν θα μπουν οι ίδιοι και μερικά μέλη της παρέας τους στη Βουλή.
Τα ίδια παρακολουθήσαμε και κατά την παρουσίαση της τελευταίας έρευνας της GPO και του Τάκη Θεοδωρικάκου για την εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη «Ανατροπή», στο Mega.
Το χειρότερο δεν βρίσκεται στις αντιδράσεις των μεγάλων κομμάτων. Αλλά στις αντιδράσεις των μικρών. Κοιτάζουν τα αναιμικά ποσοστά τους, ελπίζοντας στην αναγωγή που θα τους βάλει στη Βουλή και δεν αναρωτιούνται για ποιο λόγο, την ώρα που οι «μεγάλοι» κατακρημνίζονται, οι ίδιοι βρίσκονται συνεχώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
«Για αρχή, καλά είναι», λένε. Και συνεχίζουν να παριστάνουν τους υποψήφιους σωτήρες.
Δεν σκέπτονται το στοιχειώδες: Μα αφού ο λαός έχει απορρίψει τα κόμματα εξουσίας, τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να μας δει σαν μια σανίδα σωτηρίας, να αγκιστρωθεί πάνω μας, να στηρίξει πάνω μας τις ελπίδες του, να μας δώσει μια ώθηση, έναν αέρα, βρε παιδί μου;
Αφού έχουμε να πούμε και να κάνουμε καινούργια πράγματα, αφού έχουμε λύσεις, αφού στις τάξεις μας υπάρχουν σπουδαίες προσωπικότητες, τι είναι αυτό που αποτελεί τον ανασταλτικό παράγοντα και φρενάρει τον κόσμο;
Αναρωτιέται κανείς: Δεν ντρέπονται; Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται, έτσι δεν είναι;
Και κυρίως, δεν ντρέπονται όλοι να επιμένουν στα ίδια φθαρμένα πρόσωπα, στις ίδιες παλιές ή καινούργιες παρέες, σε ανθρώπους που όταν μιλάνε δεν εμπνέουν, γιατί ούτε γνώσεις έχουν, ούτε ψυχή.
Δεν ντρέπονται με τα θηριώδη ποσοστά της απόρριψης; Δεν ντρέπονται βλέποντας να καλπάζει ο «κανένας»;
Έφτασε ο κόσμος να ζητά κυβέρνηση τεχνοκρατών – στη λογική «ας έλθουν κάποιοι που ξέρουν πέντε πράγματα να μας σώσουν».
Ναι, αλλά ποιος θα τους βρει και ποιος θα τους αξιοποιήσει αυτούς που πραγματικά ξέρουν πέντε πράγματα; Και το κυριότερο: Γιατί τα ήδη υπάρχοντα κόμματα δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για ικανούς και άξιους;
Η απάντηση είναι προφανής: Αν αξιοποιήσουν τους ικανούς και τους άξιους, θα πρέπει οι δικοί τους εκλεκτοί να εξαφανιστούν από προσώπου γης.
Οπότε, καλύτερα να εξαφανιστούν οι ικανοί και οι άξιοι, οι δουλευταράδες και αυτοί που έχουν γνώσεις, τις οποίες φροντίζουν συνεχώς να πλουτίζουν.
Αν δεν είναι η παρέα μας, τότε γαία πυρί μιχθήτω. Ας καταστραφεί η πατρίδα.
Υπάρχει και κάτι ακόμη: Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως αν δεν υπάρξει Κάθαρση, δεν πρόκειται κανείς να κερδίσει την εμπιστοσύνη κανενός σ’ αυτή τη χώρα. Και κανείς δεν πρόκειται να δεχθεί να θυσιαστεί γι’ αυτή τη χώρα.
Αν κάποιοι – και είναι πολλοί – δεν εξαφανιστούν από προσώπου γης, θα παλεύουν με τα ισχνά ποσοστά τους, προσπαθώντας τεχνητά να τα φουσκώσουν.
Και κάτι τελευταίο: Η πλειοψηφία δεν θέλει εκλογές, διαπιστώνουν καταχαρούμενοι. Άρα, η πλειοψηφία μας εγκρίνει, λένε - βαφτίζοντας το κρέας, ψάρι.
«Είναι ώριμος λαός», ακούμε να κολακεύουν πάλι τα αιώνια θύματά τους. «Καταλαβαίνουν πως η πατρίδα κινδυνεύει και μας αφήνει να τη σώσουμε».
Προφανώς, κάνουν ότι δεν ακούνε όσα λέγονται στις παρέες: «Εκλογές; Και τι θα βγει; Τι θα αλλάξει; Ποιος θα βγει;», ακούγονται διάφορες απογοητευμένες φωνές.
Ο λόγος για τον οποίο ο κόσμος δεν θέλει εκλογές, είναι για να μην χρειαστεί να τους ξαναψηφίσει ή να τους… πρωτοψηφίσει. Το λένε και τα ποσοστά…
