Εντάξει … Η Πίνδος , δεν … “δένει” και τόσο με την Εθνεγερσία της 25ης Μαρτίου … Αλλά , τί να κάνουμε ;… Εγώ αυτήν έχω και γι αυτήν θα σας μιλήσω φέτος σαν αφιέρωμα στην ημέρα .Και όπως … είθισται σ’ αυτό το ιστολόγιο , θα σας μιλήσω για το αγαπημένο μου θέμα … Τον υπέροχο Εαυτό μου και τις … δεξιότητες του . Συγκεκριμένα θα σας μιλήσω για το … σκηνογραφικό μου ντεμπούτο σε … επίσημη θεατρική παράσταση . “Ανέβηκα” για πρώτη φορά στο χωριό (όπου θα έκανα το Αγροτικό μου) , αρχές του Φλεβάρη του ’74 και το πρώτο που αντιλήφθηκα ήταν , ότι αν δεν … οργανωνόμουν , θα … πέθαινα από το κρύο (παιδί αστικής οικογένειας) , την πείνα (καλομαθημένο μοναχοπαίδι , που δεν είχε μάθει ούτε γάλα να ζεσταίνει , μέχρι τότε) και την … μοναξιά . Για το κρύο , γρήγορα βρήκα σαν λύση του γείτονες μου , που με ιδιαίτερη προθυμία μου κουβαλούσαν και μου “στέγνωναν” τα ξύλα , με προμήθευαν με καλής ποιότητας δαδί , και μου άναβαν και την ξυλόσομπα το πρωί φροντίζοντας την φωτιά της και για όσο έλειπα σε δουλειές ή σε χαβαλέ (που ήταν και το πιο συνηθισμένο) . Για το φαγητό , … μια από τα ίδια … Απλά δηλαδή δεχόμουν τις προσκλήσεις για το μεσημεριανό γεύμα και το βράδυ παίζοντας … πρέφα στο καφενείο , επειδή με άφηναν πάντα να κερδίζω , μου κερνούσαν και τα πρώτα τσίπουρα με μεζέ … (τα δεύτερα τα κερνούσα εγώ , και πάει λέγοντας) . Για την παρέα … είχα τον Λευτέρη , τον δάσκαλο του χωριού , κι αυτό , γιατί ήμασταν οι μόνοι … νεολαίοι κάτοικοι του χωριού (αμέσως μετά από εμάς , ήσαν τα 23 παιδάκια του μονοθέσιου , 6τάξιου όμως Δημοτικού Σχολείου) . Όπως ήταν φυσικό , ο Λευτέρης … με ερωτεύθηκε μέσα στην πρώτη εβδομάδα της συναναστροφής μας και αυτό ήταν βέβαια ένα κάποιο εμπόδιο στην ομαλή εξέλιξη της … παρέας μας , αλλά προκειμένου να πεθάνουμε και οι δυό από … πλήξη , το βάλαμε το πρόβλημα στην μπάντα και συνεχίσαμε την παρέα μας . Εγώ δεν είχα πολλή δουλειά (όλοι ήσαν σχετικά υγιείς σε εκείνο το υψόμετρο) σε αντίθεση με τον Λευτέρη , που είχε (πολλή δουλειά) … 23 παιδάκια απ’ όλες τις τάξεις του Δημοτικού συν τις δυο νήπιες ξαδέρφες , που όλη την ημέρα έκλαιγαν έξω από το σχολείο , μέχρι που αναγκάστηκε να τις βάλει στην σχολική δύναμη κι αυτές . Άρχισα να πηγαίνω καθημερινά στο σχολείο , βασικά για να απασχολώ τις μικρές (κάτι σαν … νηπιαγωγός ένα πράμμα) , αλλά κατέληξα να γίνω η δεύτερη δασκάλα του χωριού . Το καθημερινό 6ωρο , έγινε 8ωρο και δεκάωρο καμιά φορά γιατί τα μικρά διψούσαν για τα … “μοντέρνα” μαθήματα που τους δίδασκα , δηλαδή , Αγγλικά (μάλιστα) , διάσπαση του ατόμου (εκλαϊκευμένη) πρώτες βοήθειες , αστρονομία , πως να γράφουν επιστολές και άλλα έγγραφα , σολ-φέζ , πινγκ-πονγκ , ζωγραφική … Αυτό το τελευταίο , ήταν και η αιτία , της πρώτης μου σκηνογραφικής δουλειάς .Πλησίαζε η γιορτή της 25ης Μαρτίου και τα παιδιά γύρευαν… γιορτή και μάλιστα θέατρο (είχα φροντίσει να τους το διδάξω το θέατρο στα … αυτοσχέδια απογευματινά φροντιστήρια ) . Είχαν τις στολές (απ’ τις γιαγιάδες και παπούδες) , είχαν τα … όπλα (εντάξει … δεν ήσαν καριοφύλλια , αλλά ήσαν όπλα) , είχαν διάθεση … είχαν περιέργεια … είχαν φιλοδοξίες και θεατρικές ματαιοδοξίες , αλλά … Αλλά , δεν είχαν … σκηνικά .Εντάξει … Δεν χρειάστηκα και πολλά παρακάλια από τους μικρούς επίδοξους ηθοποιούς . Άλλωστε με γαργαλούσε κι εμένα ο … θεατρόφιλος μου οίστρος … Μια ασθενική διαμαρτυρία του δάσκαλου (“μη ρε Άννα , θα είναι μπελάς” ) την αντιπαρήλθα και έτσι πιάσαμε όλοι δουλειά . Ο Λευτέρης βρήκε τα …”θεατρικά έργα” , τα σκετς , και τις εικόνες που θα παρουσίαζαν και ανέλαβε και την σκηνοθεσία . Μοίρασε ρόλους (καλά … εκεί έγινε το κάτσε καλά από καυγάδες και μαλλιοτράβηγμα και αναγκάστηκα πολλές φορές να απειλήσω με αποχώριση για να πάψουν) και εγώ , ανέλαβα τα …”σκηνικά” .- Θα με βοηθήσετε , όμως , μάγκες … (είπα … και επί δύο εβδομάδες … ζωγραφίζαμε , μέχρι αργά το βράδυ … ) Τα σκηνικά , ήσαν όλα κι όλα …τέσσερα .
Το πρώτο παρίστανε το εσωτερικό ενός φτωχικού αγροτικού σπιτιού , με το τζάκι του , με τις γκαζόλαμπες , τα πορτρέτα των μουστακαλήδων προγόνων στον τοίχο , τα αγριολούλουδα στο βάζο και το εικονοστάσι με το καντήλι του (τα παιδιά γύρεψαν να κρεμάσουμε αληθινό αναμμένο καντήλι , αλλά τους τρόμαξα με το ότι κινδύνευε το … σκηνικό από φωτιά , και έτσι … έβγαλαν τον σκασμό) . Το δεύτερο , παρίστανε μια πλαγιά βουνού , με τα χορτάρια , τα λουλούδια , τα συννεφάκια , τον γαλανό ουρανό και … έναν οβελία να ξεροψήνεται σε μια γωνιά , γιατί ο Γιώργος του Ηλία , που ο μπαμπάς του “έλειπε” χρόνια σε ταξίδι (εξορία στην Γυάρο ήταν) δήλωσε πολύ σοβαρά , ότι όλοι εκείνη την εποχή , ήσαν … κατσικοκλέφτες και δεν θέλησα να του χαλάσω χατήρι του … “ορφανού”
Το τρίτο , παρίστανε … εσωτερικό Εκκλησίας (ήτανε βλέπετε και ο Ευαγγελισμός στην μέση) με τα καντήλια και τα εικονίσματα και την Αγία Τράπεζα και με βιτρώ (! ) παράθυρα που έμπαζαν μέσα τον ήλιο … Η Φροσούλα όμως του Μάρκου , έσπειρε ζιζάνια , πως η εκκλησία , έπρεπε να είναι … Εβραίικη και λάθος βάλαμε Σταυρούς και Δισκοπότηρα (μού’ ρθε να ξεραθώ στο γέλιο όταν αντιλήφθηκα το λάθος μου) , αλλά ο δάσκαλος (που τα είχε ψιλοβαρεθεί όλα αυτά) , την κατακεραύνωσε με το περίφημο “Η Παναγία , δεν είναι … Εβραία ασεβέστατη … αυτό δα μας έλειπε …” , ζωγράφισα κι εγώ μια … επτάφωτη λυχνία , πάνω στην Αγία Τράπεζα και η υπόθεση έληξε , με λίγα κλάμματα βέβαια της Φροσούλας , αλλά … ποιός της έδινε σημασία …Το τέταρτο , ήταν μια αναπαράσταση του … κρυφού σχολειού … Ήταν και το πιο εύκολο γιατί ήτανε τόσο … σκοτεινό , που τελείωσε γρήγορα … Στην εύλογη απορία των μικρών “Παπά , δεν θα βάλεις ;” αντέταξα το περίφημο “Να πείτε του παπά-Βλάση να έρθει να καθήσει για λίγο ακίνητος” , αλλά τα παιδιά που δεν τον χώνευαν γιατί όλο τους επιφόρτιζε με αγγαρίες , το μετάνοιωσαν και έστρεξαν να … μην φαίνεται ο παπάς μέσα στο μαύρο σκοτάδι , παρά μόνο το βιβλίο που κρατούσε .Μια … αναιμική πρόταση , να κάνουμε και σκηνικό – καράβι , για να βάλουμε και σκηνές με τον Κανάρη και την Μπουμπουλίνα , έπεσε στο κενό γιατί θεώρησα πως ήταν πολύ δύσκολο να ζωγραφίσω καράβια … Είπα και μια δικαιολογία , πως δεν έχουμε κάποιο σκετς με θαλάσσιους ήρωες του ’21 … αγριοκοίταξα και τον δάσκαλο , μην αμολήσει καμιά εξυπνάδα και έτσι … “κλείσαμε” στα 4 (τέσσερα) .Μια χαρά θα ήταν ………………………………………..Η γιορτή τελικά , είχε μεγάλη επιτυχία . Αν εξαιρέσεις κάποιους μικροκαυγάδες , ψιλοζήλειες , και πισωμαχαιρώματα (από τους γονείς των μικρών “καλλιτεχνών” μας) , όλα τα άλλα κύλησαν αίσια και με τον σχετικό ενθουσιασμό , που ταιριάζει και με την ημέρα) . Τα “σκηνικά” , είχαν την τιμητική τους και όλοι , μα όλοι , σχολίασαν , πως σ’ αυτά οφειλόταν η πιό μεγάλη επιτυχία , που είχε η σχολική γιορτή … ever … Στο τέλος βγάλαμε και όλοι μαζεμένοι μια αναμνηστική της γιορτής φωτογραφία :
… και συνοδέψαμε τον Γιαννούλη του Μένιου , που τραγούδησε τό :… τόσο όμορφα πάνω στην Βυζαντινή κλίμακα , που ακόμα κι ο στριμμένος ο παπα-Βλάσης βλαστήμησε , που είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του το … θυμιατό (“… ω, ρε ζαγάρια , σαν σε Θεία Λειτουργία , τραγουδάτε” ) .===========================================Η επόμενη φωτογραφία , είναι από το σχολείο του χωριού , (όπου και έγινε η γιορτή εκείνη) , … όπως είναι σήμερα …
Όμορφη … δε λέω , αλλά … Αλλά , εκείνη η μικρή σκηνή-εξέδρα στο προαύλιο για ποιήματα και εκφωνήσεις λόγων … πόσο φτωχή και “φτηνή” μου φάνηκε … Χωρίς σκηνικά , χωρίς “χρώμα” , χωρίς παλμό , γιατί … ΔΕΝ χρησιμοποιείται πια από παιδιά … γιατί ΔΕΝ υπάρχουν πια παιδιά στο σχολείο του χωριού … Υπάρχει μόνο … χειμερινός τουρισμός , και πανσιόν , και ταβέρνες , και SUV για … “Πίνδου ανάβασις” , και mountain-bicycle , και καγιάκ στο ποτάμι και μια … ΜΕΓΑΛΗ … πολύ μεγάλη απαξίωση κάθε γνήσιου και παλιού και αθώου και ………………………………………………… Όσο για το τί απέγιναν τα “σκηνικά” που ζωγραφίσαμε για την γιορτή της 25ης Μαρτίου του 1974 , θα σας το πω μια άλλη φορά , σε ένα άλλο ποστ , γιατί ήδη , με έχουν πάρει τα … “ζουμιά” και εκτός που χαλάω τα παροιμιώδους ομορφιάς , υπέροχα μάτια μου , κινδυνεύω και από καμιά … ηλεκτροπληξία , έτσι όπως κλαίω , πάνω από ένα πληκτρολόγιο …...Χρόνια μας πολλά .
ΠΗΓΗ
