Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Εννοώ φίλοι του λαού της Λιβύης, όχι των πετρελαίων της Λιβύης!
Προφανώς, όχι. Επομένως, δεν μας έφτανε ο διασυρμός και το ρεζιλίκι μας, αποκτήσαμε τώρα και τη σφραγίδα του ηλιθίου στο κούτελο.
Σε τέτοιου είδους συσκέψεις, κάθονται και συζητούν επισήμως για το πλάτεμα και το βάθεμα της Δημοκρατίας και για την ανθρωπιστική βοήθεια και ανεπισήμως, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, μοιράζουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών που μόλις έχουν… διασωθεί!
Προφανώς κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την Λιβύη, αλλά δεν καταλάβαμε να έλαβε η Ελλάδα μέρος σε καμιά από τις παρασκηνιακές συζητήσεις.
Ας αφήσουμε που δεν χρειάζονταν παρασκηνιακές συζητήσεις. Η Ελλάδα, δια του πρωθυπουργού, όφειλε να θέσει το θέμα ανοιχτά και μπροστά σε όλους.
Να υπενθυμίσει δηλαδή ότι από το 2006, στην ιστοσελίδα της κρατικής λιβυκής πετρελαϊκής εταιρίας έχει περιληφθεί και η θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κρήτης, μαζί με την Γαύδο και την Γαυδοπούλα, ως περιοχή ελεγχόμενη από τη Λιβύη.
Αντ’ αυτού, πληροφορηθήκαμε πως η Ελλάδα θα προσφέρει στη Λιβύη πόσιμο νερό! Δηλαδή θα «πίνουν» και το πετρέλαιο και το νερό μας!
Μετά πολλών τυμπανοκρουσιών μας πληροφόρησαν πως ήδη έφυγαν χθες για τη Λιβύη (πρώην Τζαμαχιρία και πρώην συντρόφισσα στη Σοσιαλιστική Διεθνή), δύο C-130 με 48.000 φιάλες πόσιμου νερού.
Και προφανώς θα ακολουθήσουν και άλλες αποστολές εκ μέρους της πτωχευμένης Ελλάδας προς την πάμπλουτη και πετρελαιοπαραγωγό Λιβύη, αφού, σύμφωνα με τη δήλωση που έκανε ο πρωθυπουργός, εξερχόμενος από τη διάσκεψη των Παρισίων, «είμαστε σε θέση να μεταφέρουμε μέχρι και 175 χιλιάδες κυβικά μέτρα νερού κάθε δεκαήμερο, κίνηση η οποία αναμένεται να αυξήσει τα αποθέματα της Τρίπολης σε πόσιμο νερό κατά 50% και, ασφαλώς, αυτό και θα πράξουμε, εφόσον υπάρξει η αναγκαία χρηματοδότηση».
Να υποθέσουμε πως υπήρξε η αναγκαία χρηματοδότηση ή μας είπαν να στείλουμε το νερό με δικά μας έξοδα μαζί με τις εγγυήσεις;
Ερχόμαστε τώρα στο ψητό: Όπως είπε ο κ. Παπανδρέου, «αυτή (σ.σ. η προσφορά νερού) είναι μόνο μία από τις προτάσεις που υποβάλαμε, ώστε να διευκολύνουμε τη μεταβατική φάση στην Τρίπολη, στην παρούσα συγκυρία».
Προφανώς δεν έκρινε σκόπιμο να αναφερθεί στις «άλλες προτάσεις», παρά με την ασαφή αναφορά στο «πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη διαφάνειας στην πετρελαιοπαραγωγική διαδικασία, με τρόπο ώστε να ενισχύονται κρατικοί θεσμοί και δομές».
Ποια διαφάνεια; Τι θέλει να πει; Θα βάλει τάξη στη Λιβύη, στους Συμμάχους ή στις «7 αδελφές», όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε τους πετρελαϊκούς κολοσσούς; Εδώ δεν μπορεί να βάλει σε τάξη τους υπουργούς του, ώστε να μην τσακώνονται με τους ταξιτζήδες και να υπάρχουν τα σχολικά βιβλία στις τάξεις.
Και τι μας ενδιαφέρει εμάς αν θα υπάρχει διαφάνεια στο θέμα του λιβυκού πετρελαίου; Αυτά θα τα βρουν αυτοί που θα πάνε να βγάλουν το πετρέλαιο.
Εμάς μας ενδιαφέρει να αφαιρεθεί η Γαύδος από τη ζώνη ελέγχου της Λιβύης. Πόσες φορές θα το πούμε; Έλεος, επιτέλους!
Και τι ήταν πάλι αυτά τα φληναφήματα, ότι με την υπόθεση της Λιβύης «προσφέρεται και μία εξαιρετική ευκαιρία, ώστε Ευρώπη και Αραβικός κόσμος να συναντηθούν, και οι λαοί των χωρών μας, από ανατολή και δύση, βορρά και νότο, από όλη τη Μεσόγειο, να έρθουν σε επαφή, καθιστώντας την ευρύτερη περιοχή σε χώρο ειρήνης, συνεργασίας, αλλά και ανάπτυξης, την οποία έχουμε τόσο ανάγκη»;
Δηλαδή οι άλλοι έχουν ανάγκη το πετρέλαιο κι’ εμείς τη… φιλία των λαών; Έλεος, έλεος!
Ακόμη και η Νορβηγία, την οποία τόσο πολύ θαυμάζει ο κ. Παπανδρέου, αν κρίνουμε από την ομιλία του στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, με το πετρέλαιο ασχολήθηκε στη διάσκεψη.
Όπως επίσης μας είπε ο πρωθυπουργός «η Νορβηγία, διατύπωσε πρόταση αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να γίνεται η διαχείριση εσόδων και πετρελαϊκών πόρων, θέμα το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό για τη Λιβύη, αλλά και για τη Δημοκρατία».
Ως γνωστόν, η Νορβηγία διαθέτει πετρέλαια, αλλά τα λεφτά από τις εξορύξεις εκεί δεν τα καταβροχθίζουν, τα τοποθετούν σε ένα ασφαλιστικό Ταμείο για τις επόμενες γενεές.
Όχι πως δεν ετέθη το θέμα του πετρελαίου και για την Ελλάδα. Ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον πρωθυπουργό σχετικά με τη θέση της Ελλάδας επί του θέματος και όσον αφορά «στη δική σας συμμετοχή».
Και ιδού τι απάντησε ο κ. Παπανδρέου: «Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει επιθυμία, ούτε υπεβλήθη αίτημα συμμετοχής. Προσωπικώς, αναφέρθηκα σε μία γενικότερη αρχή, αφού γνωρίζουμε καλά ότι η πετρελαιοπαραγωγή μπορεί να αποτελέσει ευλογία και συγχρόνως κατάρα. Αν δεν υπάρξει χρηστή διαχείριση, ενδέχεται να υπάρξουν φαινόμενα διαφθοράς, ή να οδηγηθούμε στη δημιουργία νέων ελίτ και κάποιοι να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του λαού, που θα συνεχίσει όμως να υποφέρει. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, χρειαζόμαστε ισχυρότατους θεσμούς, που θα προστατεύσουν το δημόσιο συμφέρον και τα συμφέροντα του λαού της Λιβύης. Σε αυτό αποσκοπεί και η πρόταση την οποία υπέβαλε η Νορβηγία, την οποία και υποστηρίζω με σθένος».
Βλέπετε πουθενά καμιά αναφορά στο γεγονός ότι έχει δεσμευθεί ελληνική θαλάσσια περιοχή από την λιβυκή εταιρία πετρελαίου;
Το αντίθετο: Ο πρωθυπουργός είπε ότι «δεν υπάρχει επιθυμία, ούτε υπεβλήθη αίτημα συμμετοχής», αλλά αναφορά σε «γενικότερη αρχή», διότι το πετρέλαιο μπορεί να είναι «και ευλογία και κατάρα».
Οπότε, ας πάρουν οι άλλοι την ευλογία κι’ εμείς την κατάρα!
Προφανώς, οι άλλοι σπεύδουν για την ευλογία. Ο Ιταλός υπουργός των Εξωτερικών Φράνκο Φραττίνι, δήλωσε πως «η Ιταλία θα διατηρήσει το ρόλο της ως βασικός εταίρος της Λιβύης στον πετρελαϊκό τομέα».
Ως γνωστόν η κρατική ιταλική εταιρία Eni είναι ο μεγαλύτερος ξένος φορέας εκμετάλλευσης του πετρελαίου της Λιβύης. Βρίσκεται στη Λιβύη από το 1959 και έχει συμβάσεις παραγωγής πετρελαίου που ισχύουν έως το 2042 και συμβάσεις παραγωγής φυσικού αερίου έως το 2047. Το 2010 παρήγαγε ποσότητα που ισοδυναμεί με περίπου 270.000 βαρέλια πετρελαίου την ημέρα το 2010.
Ήδη, πιστεύεται ότι η ιταλική εταιρία θα επανέλθει στις εξαγωγές φυσικού αερίου από τη Λιβύη στα μέσα Οκτωβρίου, καθώς από τη Λιβύη καλύπτονται περίπου το 12% των αναγκών της Ιταλίας σε φυσικό αέριο.
Υ.Γ. Έσπασα το κεφάλι μου ώσπου να καταλάβω πού μας ήλθε η ιδέα για το νερό, όταν οι άλλοι κουβεντιάζουν για πετρέλαιο. Και τελικά το βρήκα: Ο συντονιστής της ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ στη Λιβύη είναι ένας Έλληνας, ονόματι Πάνος Μουμτζής. Την ημέρα που ο πρωθυπουργός έκαμε την πρόταση για προσφορά νερού, ο συντονιστής είχε κάνει δηλώσεις στο Γαλλικό Πρακτορείο για την κατάσταση στην Τρίπολη σχετικά με το πόσιμο νερό, χαρακτηρίζοντάς τη «σοβαρή, αλλά όχι κρίσιμη».
«Θα προσπαθήσουμε να διανείμουμε πόσιμο νερό σε τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους, εντός και εκτός Τρίπολης, είναι μια σπουδαία, όσο και επείγουσα προτεραιότητα. Βρίσκεται υπό έλεγχο αυτή η προσπάθεια», δήλωσε.
Είπα κι’ εγώ! Είναι δυνατόν να υπήρξε πρωτότυπη σκέψη στη χώρα της «μασημένης τροφής»;
