Μέσα σε γεμάτη Τούμπα, η οποία είναι πραγματικό στολίδι όταν πρωταγωνιστεί μόνο το ποδόσφαιρο, ο Παναθηναϊκός πήρε χθες μία νίκη που παρατείνει το ενδιαφέρον στη μάχη της κορυφής και την ανταγωνιστικότητα σε ένα πρωτάθλημα που θα ήταν πολύ διαφορετικό αν τελείωνε από τώρα η υπόθεση τίτλος.
Το πρώτο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα ήταν αρκετά δυνατό, αν και μέτριο σε ποιότητα, μοιρασμένο και ισορροπημένο σε γενικές γραμμές, αλλά κυρίως αρκετά νευρικό και δίχως ροή, εφόσον καμία ομάδα δεν μπόρεσε να εδραιώσει την κυριαρχία της και να θέσει το παιχνίδι υπό τον πλήρη έλεγχό της.
Α' ΗΜΙΧΡΟΝΟ
Ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε καλά στο ματς, κυρίως επειδή είχε κενό στη δεξιά πλευρά, μόνο με τον Μαρίνο εκεί (Λέτο και Γκοβού έπαιζαν μπροστά και ο Λάζαρος αριστερά, ίσως για να πιέζει περισσότερο το κέντρο άμυνας του ΠΑΟΚ), κάτι που ο γηπεδούχος άρχισε να εκμεταλλεύεται με τις επελάσεις του Βιεϊρίνια και τις προωθήσεις του Λίνο. Γρήγορα, όμως ο Φερέιρα κατάλαβε πως αυτή η «εφεύρεσή» του δεν αποδίδει και άλλαξε τη διάταξη. Την έκανε πιο ορθολογική, κάτι μεταξύ κανονικού 4-3-3 και 4-1-3-2, με τον Λάζαρο δεξιά, τον Λέτο αριστερά και πιο κοντά στον Γκοβού αλλά από τη «σωστή» πλευρά, αυτή του Σνάουτσνερ, ο οποίος δεν προωθείται τόσο συχνά.
Μετά απ' αυτή την αλλαγή ο Παναθηναϊκός πήρε ελαφρά πρωτοβουλία, αλλά ενάντια στη ροή του ματς και χωρίς να κάνει πολλά-πολλά, προηγήθηκε από καλό χτύπημα φάουλ του Νίνη, στο οποίο φέρει ευθύνη και ο Χαλκιάς.
Αφού χρειάστηκε ένα δεκάλεπτο για να συνέλθει, ο ΠΑΟΚ πλέον αναγκάστηκε να βγει από την ασφάλεια του συνηθισμένου τρόπου παιχνιδιού του (μικραίνει τους χώρους οπισθοχωρώντας και επιτίθεται με μεταβάσεις από την άμυνα στην επίθεση) μέχρι το τέλος του ημιχρόνου, προσπαθώντας να κυνηγήσει την ισοφάριση και «ανοίγοντας» περισσότερο ως ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Άρχισε να δείχνει αμηχανία στη συνέχεια, τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά.
Στη φάση της επίθεσης έδειχνε δυσκολία να αναπτυχθεί οργανωμένα, παίζοντας προβλέψιμα, χωρίς δυναμική και κινητικότητα στην επίθεση και με πολύ αργή κυκλοφορία της μπάλας. Ήταν αργή η ανάπτυξή του και έδινε τον χρόνο και την άνεση στον Παναθηναϊκό (ο οποίος δεν φημίζεται για τις γρήγορες επιστροφές του) να οργανώνεται, αμυντικά πάντα, όταν έχανε την κατοχή της μπάλας. Η μοναδική απειλή που μπορούσε να προκύψει ήταν από τις ατομικές ενέργειες του εξαιρετικού Βιεϊρίνια.
Στη φάση της άμυνας, επίσης, έδειχνε ανασφαλής και ευάλωτος από τη στιγμή που αναγκαστικά έπρεπε να διαχειριστεί πιο ανοιχτούς χώρους απ' αυτούς που έχει συνηθίσει (πιο δύσκολη η αμυντική ισορροπία όταν μια ομάδα ανοίγεται). Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να βρει λύσεις για να εκμεταλλευτεί αυτή την κατάσταση. Αν είχε τον Σισέ όμως, σε αυτό το διάστημα τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν πολύ διαφορετικά.
Το πρώτο ημίχρονο έκλεισε με την αποβολή του Σπυρόπουλου, που ήταν και το πρώτο σημαντικό σημείο του ματς (μετά το γκολ του Νίνη), αυτό που άλλαξε τις ισορροπίες του και προδιέγραψε διαφορετική εικόνα στη συνέχεια.
Β' ΗΜΙΧΡΟΝΟ
Στο ξεκίνημα του β' μέρους παρότι αυτή η αποβολή έδωσε στον ΠΑΟΚ τη δυνατότητα να μην αισθάνεται πλέον ανασφαλής αμυντικά (δεν μπόρεσε να κρατήσει την μπάλα ο Παναθηναϊκός και να απειλήσει), αλλά και να απελευθερωθεί περισσότερο, η εικόνα δεν άλλαξε πάρα πολύ. Αλλαξε όμως στο διάστημα 55’-70’, αφού προηγουμένως, με την είσοδο του Μουσλίμοβιτς το σχήμα του γηπεδούχου είχε γίνει πιο επιθετικό. Ο Σαλπιγγίδης πήγε δεξιά και οπισθοχώρησε ο Ετό, παίζοντας σαν full back που είναι και η σωστή θέση του. Επίσης, στο ίδιο διάστημα ο Παναθηναϊκός δεν φρόντισε να μειώσει πιο πολύ τις αποστάσεις μεταξύ των δύο γραμμών και παίζοντας με δέκα παίκτες δεν μπόρεσε να κάνει κάτι επιθετικά.
Αυτό βοήθησε τον ΠΑΟΚ να βρει τους χώρους που χρειαζόταν μεταξύ των γραμμών, αλλά κυρίως από τα πλάγια και να αρχίσει να δημιουργεί φάσεις έπειτα από συχνά 2 Vs 1 που εξελίσσονταν ισορροπημένα και από τα δύο άκρα με τις προωθήσεις του Λίνο και του Ετό. Η αδυναμία του Παναθηναϊκού να κρατήσει την μπάλα στο διάστημα αυτό, έδωσε τη δυνατότητα στον γηπεδούχο να κάνει ακόμη πιο επιθετικό το σχήμα του, παίζοντας ουσιαστικά 4-2-4 (μετά την είσοδο του Αναστασιάδη) μέχρι την αποβολή του Κοντρέρας.
Αυτή ήταν η δεύτερη κρίσιμη στιγμή στην εξέλιξη του αγώνα, αφού από το σημείο αυτό μέχρι το τέλος του ματς, επέστρεψε η αρχική ισορροπία. Δηλαδή επανεμφανίστηκαν οι αδυναμίες του ΠΑΟΚ στη φάση της οργανωμένης επίθεσης (με αριθμητική ισορροπία πλέον), αλλά και η ανασφάλειά του και τα κενά στη φάση της άμυνας υπ’ αυτές τις συνθήκες (μοναδική σπουδαία ευκαιρία του ΠΑΟ με τον Κατσουράνη στο 88’). Αποτέλεσμα; Δεν μπόρεσε να δημιουργήσει φάσεις όπως έκανε μέχρι τη στιγμή της αποβολής του Κοντρέρας και να διατηρήσει ελπίδες για ανατροπή του 0-1.
Ο Παναθηναϊκός κρατά το τρίποντο, που το πήρε δίκαια και με το σπαθί του (με μιάμιση φάση ουσιαστικά είναι η αλήθεια), αλλά και την ανταγωνιστικότητά του, τη βελτιωμένη συγκέντρωσή του και την προσήλωση στο στόχο, στο αποτέλεσμα. Σίγουρα μια νίκη στην Τούμπα είναι πάντα σπουδαία, πόσω μάλλον όταν επιτρέπει στον Παναθηναϊκό να μην αποχαιρετίσει από νωρίς και τον τελευταίο στόχο που του απέμεινε στην εφετινή σεζόν.
Y.Γ. Τον Βιεϊρίνια τον θυμάμαι από την περίοδο που ακόμη έπαιζε στην U-20 της Πορτογαλίας. Τότε ήταν ταλαντούχος και ενδιαφέρων παίκτης, αλλά η εξέλιξή του στον ΠΑΟΚ είναι εντυπωσιακή. Έχει γίνει πλέον ένας μοντέρνος παίκτης και έχει αναδειχθεί σε σημείο αναφοράς μιας τόσο ιστορικής και σημαντικής για το ελληνικό ποδόσφαιρο ομάδας. Αυτό μάλιστα που είναι αληθινά ξεχωριστό είναι ότι αυτή την κατάσταση τη διαχειρίζεται με ωριμότητα, χωρίς ίχνος βεντετισμού, δείχνοντας ότι είναι έτοιμος για ό,τι καλύτερο μπορεί να προκύψει στη συνέχεια της καριέρας του. Ο Βιεϊρίνια είναι μέσα στους 3-4 καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος και πιθανότατα ο μοναδικός που αγωνίζεται σε ομάδα εκτός των δύο «αιωνίων», που θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματική ενίσχυση για αυτούς από όλους τους παίκτες της Σούπερ Λίγκας. Κάτι που πλέον φαίνεται ότι δεν περνά απαρατήρητο και από συλλόγους του εξωτερικού…
