Αυτα τα καμπαναρια, ειτε σουλτανια ειτε απο κρασοσταφυλα, τα μαζευαν και κυριως τα παταγαν και εβγαζαν μουστο.
Το μουστο αυτο τον εκαναν συνηθως ειτε πετημεζι ειτε μουσταλευρια.
Εβραζαν δηλαδη το μουστο, προσθεταν και μια χουφτα καθαρο ασπροχωμα για να καθαρισει, και μετα το κατεβαζαν.
Περιμεναν να κατασταλαξει καλα, και μετα επερναν τον καθαρο μουστο και αφηναν μεσα τα κατακαθια.
Τον καθαρο μουστο, τον εβαζαν σε αλλη κατσαρολα, ανα 5 μερη μουστου, ενα μερος αλευρι.
Τα εβραζαν αυτα μαζι και τα ανεκατευαν αργα αργα εως οτου πηξει. ...
Οταν ηταν ετοιμο το κατεβαζαν, το σερβηραν στα πιατα, και ετρωξε η οικογεννεια.
Τη μουσταλευρια που περισσευε, συνηθως την εβαζαν στα τεψια και την ξεραιναν στον ηλιο για αρκετες μερες.
Οταν δε αρχιζε να πηζει, τη χαρακωναν στο ταψι με ενα μαχαιρι με λοξες οριζοντιες και καθετες γραμμες να εχουν τα κομματια σχημα ρομβοειδη.
Σαν αποξηραινοταν καλα, τα διατηρουσαν σε πηλινα δοχεια, κουρουπες, η σε πανινα σακουλακια, οπως εκαναν και με τα κουναλια.
Τα ειχαν για να τραταρουν τον επισκεπτη, η να εχουν να δινουν στα παιδια το χειμωνα να πηγαινουν σχολειο στα μεγαλα κρυα.
Ηταν ενα αγαπημενο γλυκισμα των παιδιων, και αφου ειχαν πολλες θερμιδες ζεσταιναν ασφαλως αρκετα καλα τα παιδια που ειχαν γεμετες τις τσεπες τους!
Σημερα διστυχως, ελαχιστοι πια επιδιδονται να τα φτιαξουν, κι αν βρεθει καποιος περισσοτερο το κανει για συναισθηματικους λογους!
Κειμενο φωτο Γεωργιος Χουστουλακης
