Η σπορά της Ζέας ξεκινά το φθινόπωρο την ίδια περίοδο που ξεκινάνε και τα άλλα σιτηρά, την περίοδο που ξεκινάνε οι πρώτες βροχές. Υπάρχει όμως διαφορά με τα άλλα σιτάρια στον θερισμό. Επειδή είναι όψιμο σιτάρι και έχει μεγάλο παραγωγικό κύκλο ο θερισμός του γίνεται στα μέσα Ιουλίου με αρχές Αυγούστου.
Οι καλλιεργητικές τεχνικές και τα μηχανήματα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή της ζέας είναι ίδια με τις άλλες ποικιλίες σιταριού, αλλά για να επιτευχθεί η απαιτούμενη ποιότητα, ο παραγωγός πρέπει να σπείρει πάνω από 20 κιλά πιστοποιημένο σπόρο ανά στρέμμα.
Είναι αμιγώς ξηρική καλλιέργεια και επιπλέον μπορεί να καλλιεργηθεί ακόμη και σε πετρώδη και άγονα εδάφη που έχουν πολύ χαμηλό άζωτο. Έτσι μπορούμε να εκμεταλλευτούμε περιοχές της πατρίδας μας που είναι εντελώς άγονες. Είναι προσαρμοσμένη και ιδανική για τις μεσογειακές συνθήκες της χώρας μας, σε αντίθεση με το ντίνκελ που η καλλιέργειά του γίνεται κυρίως στις βόρειες χώρες.
Οι αποδόσεις της καλλιέργειας Ζέας είναι χαμηλότερες από της καλλιέργειας σιταριού. Κυμαίνονται γύρω στα 200 - 300 κιλά το στρέμμα , ενώ οι αποδόσεις για το κοινό στάρι μπορούν να φτάσουν τα 400 - 500 κιλά / στρέμμα. Tο ύψος του φτάνει 85 μέχρι 105 εκ. αλλά δεν πλαγιάζει εύκολα από τον αέρα και τη βροχή, γιατί, όπως είναι δίκοκκος ο σπόρος, φυτρώνει με διπλή ρίζα με μεγάλο θύσανο και έχει πολύ ανθεκτικό στέλεχος.
Η τιμή του πιστοποιημένου σπόρου για βιολογική καλιέργεια είναι ακριβότερη, αλλά έχει και καλύτερη τιμή πώλησης.
Η Ζέα είναι σε θέση να αξιοποιήσει καλύτερα τα θρεπτικά συστατικά, όταν καλλιεργείται με σύστημα χαμηλών εισροών, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα μπορούσε να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στην εναλλακτική καλλιέργεια δημητριακών.
Είναι ευκολότερη στη καλλιέργεια γιατί έχει δυνατή και πυκνή ρίζα με αποτέλεσμα να ανταγωνίζεται με επιτυχία τα ζιζάνια, ο δε καρπός του, προφυλαγμένος από τον φλοιό, αντέχει περισσότερο στις ασθένειες και κάνει ασφαλέστερη τη διατήρησή του στην αποθήκη μετά τη συγκομιδή. Το καλλιεργητικό κόστος είναι το ίδιο με τη καλλιέργεια του κοινού σιταριού. Για τη λίπανση της καλλιέργειας χρησιμοποιείται κυρίως ζωική κοπριά
Σε σύγκριση με τα άλλα είδη σιταριού, η ζέα περιέχει συνολικά περισσότερη πρωτεΐνη. Το γεγονός αυτό όμως δεν το κατατάσσει υψηλότερα σαν συνολική καλλιέργεια. Συνδυάζοντας την περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη επί την στρεμματική απόδοση, το δίκοκκο σιτάρι αποδίδει ανά στρέμμα λιγότερη πρωτεΐνη από τα τωρινά σιτάρια. Αλλά, στην περίπτωση όπου χρησιμοποιείται ελάχιστη ή και καθόλου αζωτούχος λίπανση, τότε η ζέα πετυχαίνει τόσο μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη όσο και συνολική στρεμματική απόδοση, επειδή κάτω από τέτοιες συνθήκες, τα τωρινά σιτάρια αδυνατούν να εξελίξουν τη γενετική τους ύλη.
Ο σπόρος της ζέας, επειδή είναι καλυπτόμενος, προστατεύεται από τα λέπυρα. Σε σύγκριση με τα γυμνά σιτάρια, η αποθήκευσή του είναι ευκολότερη, όταν αυτός αποθηκεύεται ολόκληρος. Σε περίπτωση προσβολής από έντομα και μύκητες, η έκταση της ζημιάς – σε σύγκριση με τα γυμνά σιτάρια – είναι από τη μία μικρότερη εξαιτίας της περιορισμένης ικανότητας που δημιουργούν τα λέπυρα στον εχθρό και από την άλλη η προσβολή δεν προχωράει μέχρι τον καρπό. Για τον λόγο αυτό προτιμάται η αποθήκευση να γίνεται σε αναποφλοίωτο καρπό.
Οικονομικά στοιχεία του σιταριού Δίκοκκο - Dicoccum
Το καλλιεργητικό κόστος είναι το ίδιο με την συμβατική καλλιέργεια σιταριού.
Η τιμή του εγκεκριμένου από το Υπουργείο Γεωργίας σπόρου σποράς είναι ακριβότερη αλλά όταν επιμεριστεί στα παραγόμενα κιλά δεν επιβαρύνει τόσο το κόστος.
Η επί πλέον επιβάρυνση, που πρέπει να υπολογίσετε μέχρι να φτάσετε στο στάδιο της αλευροποίησης, υπάρχει μόνον στον καθαρισμό και την αποφλοίωση του, τα οποία ενδεικτικά κυμαίνονται μεταξύ 0,80 € και 1,20 €, ανάλογα την καθαρότητα, το μέγεθος του κόκκου και την ποσότητα του σιταριού.
link
