Προκλητική εκδήλωση του Τουρκικού Προξενείου στην Ξάνθη, με την προστασία της Ελληνικής Αστυνομίας!

Υπό την προστασία περίπου 100 αστυνομικών διεξήχθη τελικά στην Ξάνθη το μνημόσυνο των τούρκων στρατιωτών που σκοτώθηκαν σε μάχες με Κούρδους στην Τουρκία. Η συγκεκριμένη “εκδήλωση” σηματοδοτεί το “άνοιγμα” του τούρκου προξένου (δηλαδή της Άγκυρας) προς την Ξάνθη, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και περίτρανη απόδειξη κλιμάκωσης των προκλήσεων της Άγκυρας επί της Ελληνικής Θράκης. Στην εκδήλωση αυτή, που φυσιολογικά έπρεπε να γίνει στην Τουρκία και στην πόλη ή στο χωριό κάποιου νεκρού τούρκου στρατιώτη, παραβρέθηκαν όλοι οι «αρχηγοί» – υποπρακτορίσκοι και τουρκόφρονες της Θράκης και φυσικά ο τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής.

Ομάδα Κούρδων και Ελλήνων που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για το τουρκικό «μνημόσυνο» δεν μπόρεσε να πλησιάσει καν στην αποκλεισμένη από την Ελληνική Αστυνομία περιοχή που βρίσκεται το τζαμί όπου έγινε το μνημόσυνο…! Έτσι, η τουρκική πρόκληση έγινε υπό την απόλυτη πρωτοφανή προστασία των αρμοδίων Ελληνικών αρχών… οι υπεύθυνοι των οποίων θα πρέπει να ξέρουν πως άνοιξαν «το κουτί της Πανδώρας», αφού η στάση τους οριοθετεί και την γενικότερη υποχωρητικότητα της Αθήνας.
Σε συζήτησή μας με τουρκόφρονα μουσουλμάνο και στην ερώτησή μας γιατί γίνεται το «μεβλήτ» (μνημόσυνο) των τούρκων στρατιωτών στην Ελλάδα, πήραμε την εξωφρενική απάντηση:

«Γιατί, να μην γίνει; Μήπως οι χριστιανοί δεν γιορτάζουν το Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη; Μήπως οι χριστιανοί δεν γιορτάζουν την Παναγία στον Πόντο»;

Δυστυχώς, η πρόκληση έχει ξεπεράσει τα όρια, αφού τολμούν οι τουρκόφρονες να εξισώνουν το Χριστιανικό Πάσχα και την Παναγία, με τούρκους στρατιώτες που σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να δολοφονήσουν Κούρδους πολεμιστές που μάχονται για τις οικογένειές τους και την ανεξαρτησία των Κούρδων…!

Απορίας άξιο, φυσικά, είναι το γεγονός πως η τουρκική αυτή πρόκληση έγινε με τις ευλογίες της κυβέρνησης των Αθηνών (και φυσικά με την κάλυψη των αρμοδίων υπηρεσιών), οι εκρόσωποι της οποίας προφανέστατα δεν μπορούν να αντιληφθούν ούτε την σοβαρότητα, αλλά ούτε την “επόμενη ημέρα” αυτής της απολύτως αδικαιολόγητης υποχωρητικότητάς τους.

Κλείνοντας, νομίζουμε ότι πρέπει να καταγράψουμε πως ενώ έγινε το μνημόσυνο τούρκων στρατιωτών, στην πραγματικότητα έγινε η κηδεία τόσο της αλήθειας, όσο και της Ελληνικότητας της Θράκης, αφού η τουρκική πρόκληση έγινε υπό την προστασία του υποτιθέμενου Ελληνικού κράτους στην περιοχή.

Επίσης, αναρωτιόμαστε, μήπως θα έπρεπε η Ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει να μνημονεύονται οι Έλληνες νεκροί στρατιώτες και οι Έλληνες που δολοφονήθηκαν στην Μικρά Ασία το 1920-22, με ένα ετήσιο μνημόσυνο υπέρ της αναπαύσεως των ψυχών τους που θα γίνεται στην Σμύρνη; Κακή ερώτηση, θα σκεφτείτε, αφού κάτι τέτοιο δεν μπορούν να τολμήσουν ούτε να το σκεφτούν καν οι τουρκοτσολιάδες των Αθηνών…