Δύο μόλις χρόνια μετά το Βερολίνο, οι «πράσινοι» και πάλι στην κορυφή
Οι γνώμες διίστανται στο μπάσκετ γύρω από το αν τα πρόσωπα κάνουν την ομάδα ή η ομάδα αναδεικνύει τα πρόσωπα. Την καλύτερη απάντηση την έδωσε ο Παναθηναϊκός κατακτώντας στην Βαρκελώνη το έκτο του τρόπαιο, δύο μόλις χρόνια μετά το Βερολίνο όπου οι «πράσινοι» είχαν ράψει το… πέμπτο αστέρι στην φανέλα τους.Θυμόμαστε ξανά το… πράσινο έπος του 2009 και συγκρίνουμε την τότε ομάδα του «τριφυλλιού» με αυτήν του σήμερα. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Βερολίνο 2009:
Η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς μοιάζει να είναι πιο πλήρης από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Με «πρώτα βιολιά» τους Διαμαντίδη, Σπανούλη και Πέκοβιτς αλλά και ισορροπημένα κατανεμημένους ρόλους σε όλους τους υπόλοιπους (Νίκολας, Γιασικεβίτσιους, Φώτσης, Τσαρτσαρής, Περπέρογλου), οι «πράσινοι» φτάνουν στο Final-Four της Ευρωλίγκας που διεξάγεται στην «O2 Arena» του Βερολίνου.
Ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας πλέον έχει γίνει γνωστός σε όλους, ακόμα και έτσι όμως παραμένει σχεδόν αδύνατον να αντιμετωπιστεί. Η τελειοποίηση του pick ‘n roll με τον Σπανούλη – κατά κύριο λόγο – να στήνει και τους Πέκοβιτς-Μπατίστ να εκτελούν είναι το βασικό επιθετικό «όπλο» του Παναθηναϊκού. Στα μετόπισθεν; ασφυκτική άμυνα με ένα σωρό… τρικ που έβγαλε από την «φαρέτρα» του ο «Ζοτς» πνίγοντας κατά διαστήματα τον αντίπαλο. Μέσα από αυτό το παιχνίδι άλλωστε ο Δημήτρης Διαμαντίδης σχεδόν καθιερώθηκε ως ο καλύτερος αμυντικός της Ευρώπης.
Το εμπόδιο του Ολυμπιακού κάμπτεται στον ημιτελικό και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ίσως στην τελευταία «μεγάλη» σεζόν της, επιχειρεί να φράξει τον δρόμο του «τριφυλλιού» προς το πέμπτο τρόπαιο. Μάταια!
Το 48-28 στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου του μεγάλου τελικού, προμήνυε ένα εύκολο φινάλε για τους «πράσινους», που για είκοσι λεπτά είχαν παραδώσει μαθήματα σύγχρονου, ολοκληρωτικού μπάσκετ. Η κούπα ήρθε πολύ πιο δύσκολα και με μεγάλη αγωνία, εξαιτίας της πτώσης της απόδοσης της ελληνικής ομάδας αλλά και των σφυριγμάτων των διαιτητών. Το φινάλε όμως, όπως και να ήρθε, βρήκε τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή Ευρώπης.
Βαρκελώνη 2011:
Η χρονιά άρχισε περίεργα για τον Παναθηναϊκό. Ο αποκλεισμός της προηγούμενης σεζόν από… νωρίς στην διοργάνωση, είχε φέρει στον κόσμο μία σχετική ανησυχία που έγινε εντονότερη με την αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη – αποδέχθηκε την πρόταση του Ολυμπιακού – αλλά και του Νίκολα Πέκοβιτς που μετακόμισε στο ΝΒΑ. Δευτερευόντως, προβλημάτισε και η απομάκρυνση του Γιασικεβίτσιους καθώς πλέον δεν θα υπήρχαν τα δέκα – έστω – ποιοτικά λεπτά που έδινε και οι εμπνεύσεις του στην επίθεση.
Ο τρόπος παιχνιδιού του Παναθηναϊκού αλλάζει εκ των πραγμάτων. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς παίρνει το… μαγικό του ραβδί και επιχειρεί να καλύψει τις αδυναμίες που έχει το ρόστερ της ομάδας του, που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει πιο… άδειο από ποτέ.
Ο Σάτο με τον Περπέρογλου αποτελούν τις μοναδικές λύσεις στην θέση «3» ενώ ο φέρελπις Νικ Καλάθης, δεν… πείθει τον κόσμο ότι μπορεί να καλύψει το κενό του «Σάρας» και του Σπανούλη και να δώσει τις ανάσες που χρειάζεται πλέον ο Διαμαντίδης. Αντί του Πέκοβιτς, αποκτάται ο Μάριτς με τον Βουγιούκα αλλά ο Αυστραλός σέντερ να χάνει το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν λόγω τραυματισμού και αφήνει μεγάλα κενά στην γραμμή ψηλών.
Όλα αυτά πριν αρχίσουν τα κρίσιμα… Η δεύτερη θέση στο top-16 και η ήττα από την Λιέτουβος φέρνουν στο δρόμο του Παναθηναϊκού την Μπαρτσελόνα – με μειονέκτημα έδρας μάλιστα – που θεωρείται το μεγάλο φαβορί για το Final-Four το οποίο διοργανώνεται στην πόλη της.
Κάπου εκεί αρχίζει το πραγματικό μπάσκετ για τον Ομπράντοβιτς. Όταν… σφίγγουν τα γάλατα, κόντρα δηλαδή στους Καταλανούς, ο – μακράν του δεύτερου – καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη παρουσιάζει ένα… έργο μπασκετικής τέχνης.
Ο Διαμαντίδης εμφανίζεται πιο έτοιμος από ποτέ. Σκοράρει, μαρκάρει, οργανώνει, εμψυχώνει, δείχνει τον δρόμο και διαβάζει –σαν να το χει χάρισμα από την γέννηση του – τις αντίπαλες άμυνες, βρίσκοντας πάντα τον πιο εύκολο τρόπο για το καλάθι. Ο Καλάθης, που έχει καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν αμφισβητηθεί έντονα, μπαίνει στο παρκέ και κλείνει στόματα. «Σβήνει από τον χάρτη» τον… πολύ Ναβάρο ενώ επιθετικά, πιο ώριμος από ποτέ, δίνει πολύτιμες λύσεις.
Ο Σάτο παίρνει μπροστά όταν χρειάζεται και αποτελεί τον μεγάλο πρωταγωνιστή στη μία – εκ των τριών – νικών της ομάδας του κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ο Μπατίστ συνεργάζεται στα pick ‘n roll με τον Διαμαντίδη κατά κύριο λόγο αλλά και τον Νίκολας, με κλειστά μάτια και αποδεικνύει ότι όσο και να περνάνε τα χρόνια παραμένει ένας από τους καλύτερους ψηλούς στην Ευρώπη. Ο Φώτσης και ο Τσαρτσαρής, έχοντας καταλάβει απόλυτα τον ρόλο που τους έχει κατανείμει ο προπονητής τους, αφήνουν και την ψυχή τους στο παρκέ κάθε φορά που μπαίνουν και κάπως έτσι γίνεται η δουλειά.
Πρώτα η Σιένα και μετά τη Μακάμπι, υποκλίνονται στο μεγαλείο του Παναθηναϊκού του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και η έκτη ευρωπαϊκή κούπα των «πράσινων» υψώνεται στον ουρανό της Βαρκελώνης.
Αναμφίβολα, κοινός παρονομαστής των δύο τροπαίων είναι το δίδυμο Ομπράντοβιτς-Διαμαντίδη. Οι δύο τους φέρονται λες και ο ένας είναι μέσα στο μυαλό του άλλου. Ο «Μήτσος» δεν είναι απλά το μυαλό του «Ζοτς» μέσα στο παρκέ, είναι η αφορμή για να γίνεται ο Σέρβος τεχνικός ολοένα και πιο ευρηματικός. Γιατί γνωρίζοντας ότι διαθέτει τον πιο πλήρη παίκτη στην Ευρώπη, εφευρίσκει νέα πράγματα και τρόπους να τον αξιοποιήσει, σίγουρος ότι θα δικαιωθεί.
Η ομάδα του Παναθηναϊκού, από το 2009 μέχρι το 2011 άλλαξε κατά ένα μεγάλο βαθμό. Αντικατέστησε αστέρια με… χαμάληδες πολυτελείας αλλά διατήρησε τα δύο πιο σημαντικά συστατικά της επιτυχίας. Τον Ομπράντοβιτς και τον Διαμαντίδη και κατ’ επέκταση ότι μπορεί να βγάλει η συνύπαρξη των δύο πάνω στο παρκέ. Πάνω και γύρω από αυτούς όλοι οι υπόλοιποι έγιναν καλύτεροι και όταν έφτασε η ώρα της… κρίσης, έκαναν τις προσωπικές τους υπερβάσεις ώστε να φτάσει η ομάδα στην κορυφή.
Αν λοιπόν για να ραφτούν το πέμπτο και το έκτο αστέρι στην πράσινη φανέλα χρειάστηκαν δύο πράγματα, η βελόνα ήταν ο Ομπράντοβιτς και η κλωστή ο Δημήτρης Διαμαντίδης…
Πηγή: sportfm.gr
