ΔΕΙΤΕ: Το αφιέρωμα στο Δημήτρη Διαμαντίδη
Κανείς δεν είχε φανταστεί πως στις 6 Μαΐου του 1980, όταν έκανε ντεμπούτο στην Εθνική ομάδα ο Νίκος Γκάλης, γεννιόταν κάποιος που, μερικά χρόνια αργότερα, θα τολμούσε να του αμφισβητήσει τον τίτλο του μεγαλύτερου Έλληνα μπασκετμπολίστα. Ο λόγος, φυσικά, για τον Δημήτρη Διαμαντίδη…
«Χταπόδι», «3D», Μήτσο, όπως και να τον αποκαλέσεις, όλοι θα καταλάβουν σε ποιον αναφέρεσαι. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης γεννήθηκε στην Καστοριά, την οποία λατρεύει, σαν σήμερα 6 Μαΐου του 1980. Από πολύ μικρός είχε δείξει την προτίμησή του στον αθλητισμό μιας και τα μαθήματα δεν του κέντριζαν το ενδιαφέρον. Στην αρχή είχε γραφτεί σε μια τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, στην οποία παίζει ο αδελφός του Βασίλης, μέχρι και σήμερα. Τελικά, ο βασιλιάς των σπορ δεν τον ενθουσίαζε και τόσο, μέχρι που ανακάλυψε την πορτοκαλί μπάλα.
Η καριέρα του ξεκίνησε στην Καστοριά την περίοδο 1994-95, στην οποία και παρέμεινε για πέντε χρόνια. Το καλοκαίρι του 2009, αποχαιρετά για πρώτη φορά την πατρίδα του για χάρη του Ηρακλή. Τον πρώτο χρόνο είχε λίγες εμφανίσεις, ενώ τη δεύτερη χρονιά κέρδισε φανέλα βασικού. Το καλοκαίρι του 2004, εκεί που όλοι νόμιζαν πως θα ντυνόταν στα «ερυθρόλευκα» για χάρη του Ολυμπιακού, τελικά ο Παναθηναϊκός τον ντύνει στα «πράσινα», με τα οποία αγωνίζεται μέχρι σήμερα.
Η πρώτη του συμμετοχή σε Final Four της Ευρωλίγκας ήταν το 2005 στη Μόσχα. Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να περάσει στον τελικό καθώς έχασε από την Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το μεγάλο τρίποντο που έβαλε στον ημιτελικό αγώνα του Ευρωμπάσκετ κόντρα στους Γάλλους, με το οποίο η Εθνική μας ομάδα πέρασε στον τελικό και κατέκτησε το τρόπαιο. Στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα του αγώνα, είχε την απαραίτητη ψυχραιμία και μ’ ένα σουτ έξω από τη γραμμή των 6,25, ο «βαλ’ το αγόρι» μου, το έβαλε κι έστειλε τους Έλληνες στον έβδομο ουρανό.
Το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς κατακτά το αργυρό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας καθώς η Εθνική μας ομάδα ηττήθηκε από εκείνη της Ισπανίας με το βαρύ 47-70. Αυτός, είναι ο μοναδικός αγώνας που θα ήθελε να ξαναπαίξει. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος στο παρελθόν δεν θα τον πείραζε αν η ομάδα έχανε ξανά, απλά θα ήθελε να ηττηθεί με διαφορετικό τρόπο. Πριν από τον τελικό είχε προηγηθεί ο ημιτελικός κόντρα στις ΗΠΑ στον οποίο ο Διαμαντίδης είχε κλέψει τις εντυπώσεις. Ό, τι σουτ έκανε έμπαινε μέσα με αποτέλεσμα οι σκάουτερ του ΝΒΑ να μην πιστεύουν στα μάτια τους. Εκείνος αρνείται πεισματικά να περάσει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού καθώς, όπως ισχυρίζεται δεν του ταιριάζει το στυλ παιχνιδιού και δεν μπορεί να αγωνιστεί εκεί. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να αποχωριστεί την οικογένειά του και την Καστοριά. Ακόμα κι όταν η ομάδα έχει ρεπό, παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη κι από εκεί οδικώς προς την πόλη του, ώστε να βρεθεί κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα. Μάλιστα, έχει «χαράξει» στο δεξιό του βραχίονα τα αρχικά των γονιών του (Μ-αρία, Θ-ωμάς)και του αδελφού του(Β-ασίλης)σε κινέζικη γραφή.
Το 2007 η μεγάλη στιγμή για τον ίδιο έχει φτάσει. Στο Final Four της Ευρωλίγκας που γίνεται στην Αθήνα κατακτά το τρόπαιο, ανήμερα των γενεθλίων του (6 Μαΐου) κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Θοδωρή Παπαλουκά, σ’ έναν τελικό που έσπαγε καρδιές. Μάλιστα, αναδείχθηκε και πολυτιμότερος παίκτης.
Δύο χρόνια αργότερα, για την ίδια διοργάνωση, αυτή τη φορά στο Βερολίνο, ο Παναθηναϊκός επικρατεί του Ολυμπιακού στα ημιτελικά του θεσμού και περνά στον τελικό πάλι ενάντια της ρωσικής ομάδας. Το «τριφύλλι» κατακτά το πέμπτο «αστέρι» με τον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη να σηκώνουν μαζί την Κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης ψηλά.
Παρά τις επιτυχίες του τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, τα μυαλά του δεν πήραν ποτέ αέρα. Όντας ο πληρέστερος Έλληνας μπασκετμπολίστας, ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί με τον Νίκο Γκάλη, εκλέγεται κάθε χρόνο καλύτερος αμυντικός της Ευρώπης. Γι’ αυτό που αξίζει πραγματικά συγχαρητήρια είναι, ότι ποτέ η φήμη του σταρ δεν ξεπέρασε αυτή του αθλητή όπως σε κάποιες άλλες περιπτώσεις! Όλοι τον θυμούνται, όχι για τις διαφημίσεις που κάνει κατά καιρούς, αλλά για τις δυνατότητές του εντός του παρκέ.
Με τον Παναθηναϊκό έχει κατακτήσει από το 2004 και μετά ισάριθμα πρωταθλήματα Ελλάδας, πέντε Κύπελλα και δύο πρωταθλήματα Ευρώπης, ενώ από την Εθνική αποσύρθηκε μετά το Μουντομπάσκετ του 2010. Τελευταία του εμφάνιση ήταν στις 4/9/2010 στο παιχνίδι κόντρα στην Ισπανία, στο οποίο πέτυχε 16 πόντους.
Πλέον, ανήμερα πάλι των γενεθλίων του, καλείται να δώσει τον καλύτερό του εαυτό στο ματς κόντρα στη Σιένα, για το Final Four της Βαρκελώνης. Ποιος θα είναι ο τελικός νικητής δεν μπορούμε να τον γνωρίζουμε, αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι θα κάνει τα πάντα για να οδηγήσει την ομάδα του εκεί που της αξίζει. Ψηλά, στην κορυφή της Ευρώπης. Εκεί, που ανήκει κι εκείνος, γιατί αυτήν τη στιγμή είναι απλά ο καλύτερος.
πηγή: sday
«Χταπόδι», «3D», Μήτσο, όπως και να τον αποκαλέσεις, όλοι θα καταλάβουν σε ποιον αναφέρεσαι. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης γεννήθηκε στην Καστοριά, την οποία λατρεύει, σαν σήμερα 6 Μαΐου του 1980. Από πολύ μικρός είχε δείξει την προτίμησή του στον αθλητισμό μιας και τα μαθήματα δεν του κέντριζαν το ενδιαφέρον. Στην αρχή είχε γραφτεί σε μια τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, στην οποία παίζει ο αδελφός του Βασίλης, μέχρι και σήμερα. Τελικά, ο βασιλιάς των σπορ δεν τον ενθουσίαζε και τόσο, μέχρι που ανακάλυψε την πορτοκαλί μπάλα.
Η καριέρα του ξεκίνησε στην Καστοριά την περίοδο 1994-95, στην οποία και παρέμεινε για πέντε χρόνια. Το καλοκαίρι του 2009, αποχαιρετά για πρώτη φορά την πατρίδα του για χάρη του Ηρακλή. Τον πρώτο χρόνο είχε λίγες εμφανίσεις, ενώ τη δεύτερη χρονιά κέρδισε φανέλα βασικού. Το καλοκαίρι του 2004, εκεί που όλοι νόμιζαν πως θα ντυνόταν στα «ερυθρόλευκα» για χάρη του Ολυμπιακού, τελικά ο Παναθηναϊκός τον ντύνει στα «πράσινα», με τα οποία αγωνίζεται μέχρι σήμερα.
Η πρώτη του συμμετοχή σε Final Four της Ευρωλίγκας ήταν το 2005 στη Μόσχα. Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να περάσει στον τελικό καθώς έχασε από την Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το μεγάλο τρίποντο που έβαλε στον ημιτελικό αγώνα του Ευρωμπάσκετ κόντρα στους Γάλλους, με το οποίο η Εθνική μας ομάδα πέρασε στον τελικό και κατέκτησε το τρόπαιο. Στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα του αγώνα, είχε την απαραίτητη ψυχραιμία και μ’ ένα σουτ έξω από τη γραμμή των 6,25, ο «βαλ’ το αγόρι» μου, το έβαλε κι έστειλε τους Έλληνες στον έβδομο ουρανό.
Το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς κατακτά το αργυρό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας καθώς η Εθνική μας ομάδα ηττήθηκε από εκείνη της Ισπανίας με το βαρύ 47-70. Αυτός, είναι ο μοναδικός αγώνας που θα ήθελε να ξαναπαίξει. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος στο παρελθόν δεν θα τον πείραζε αν η ομάδα έχανε ξανά, απλά θα ήθελε να ηττηθεί με διαφορετικό τρόπο. Πριν από τον τελικό είχε προηγηθεί ο ημιτελικός κόντρα στις ΗΠΑ στον οποίο ο Διαμαντίδης είχε κλέψει τις εντυπώσεις. Ό, τι σουτ έκανε έμπαινε μέσα με αποτέλεσμα οι σκάουτερ του ΝΒΑ να μην πιστεύουν στα μάτια τους. Εκείνος αρνείται πεισματικά να περάσει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού καθώς, όπως ισχυρίζεται δεν του ταιριάζει το στυλ παιχνιδιού και δεν μπορεί να αγωνιστεί εκεί. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να αποχωριστεί την οικογένειά του και την Καστοριά. Ακόμα κι όταν η ομάδα έχει ρεπό, παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη κι από εκεί οδικώς προς την πόλη του, ώστε να βρεθεί κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα. Μάλιστα, έχει «χαράξει» στο δεξιό του βραχίονα τα αρχικά των γονιών του (Μ-αρία, Θ-ωμάς)και του αδελφού του(Β-ασίλης)σε κινέζικη γραφή.
Το 2007 η μεγάλη στιγμή για τον ίδιο έχει φτάσει. Στο Final Four της Ευρωλίγκας που γίνεται στην Αθήνα κατακτά το τρόπαιο, ανήμερα των γενεθλίων του (6 Μαΐου) κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Θοδωρή Παπαλουκά, σ’ έναν τελικό που έσπαγε καρδιές. Μάλιστα, αναδείχθηκε και πολυτιμότερος παίκτης.
Δύο χρόνια αργότερα, για την ίδια διοργάνωση, αυτή τη φορά στο Βερολίνο, ο Παναθηναϊκός επικρατεί του Ολυμπιακού στα ημιτελικά του θεσμού και περνά στον τελικό πάλι ενάντια της ρωσικής ομάδας. Το «τριφύλλι» κατακτά το πέμπτο «αστέρι» με τον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη να σηκώνουν μαζί την Κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης ψηλά.
Παρά τις επιτυχίες του τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, τα μυαλά του δεν πήραν ποτέ αέρα. Όντας ο πληρέστερος Έλληνας μπασκετμπολίστας, ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί με τον Νίκο Γκάλη, εκλέγεται κάθε χρόνο καλύτερος αμυντικός της Ευρώπης. Γι’ αυτό που αξίζει πραγματικά συγχαρητήρια είναι, ότι ποτέ η φήμη του σταρ δεν ξεπέρασε αυτή του αθλητή όπως σε κάποιες άλλες περιπτώσεις! Όλοι τον θυμούνται, όχι για τις διαφημίσεις που κάνει κατά καιρούς, αλλά για τις δυνατότητές του εντός του παρκέ.
Με τον Παναθηναϊκό έχει κατακτήσει από το 2004 και μετά ισάριθμα πρωταθλήματα Ελλάδας, πέντε Κύπελλα και δύο πρωταθλήματα Ευρώπης, ενώ από την Εθνική αποσύρθηκε μετά το Μουντομπάσκετ του 2010. Τελευταία του εμφάνιση ήταν στις 4/9/2010 στο παιχνίδι κόντρα στην Ισπανία, στο οποίο πέτυχε 16 πόντους.
Πλέον, ανήμερα πάλι των γενεθλίων του, καλείται να δώσει τον καλύτερό του εαυτό στο ματς κόντρα στη Σιένα, για το Final Four της Βαρκελώνης. Ποιος θα είναι ο τελικός νικητής δεν μπορούμε να τον γνωρίζουμε, αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι θα κάνει τα πάντα για να οδηγήσει την ομάδα του εκεί που της αξίζει. Ψηλά, στην κορυφή της Ευρώπης. Εκεί, που ανήκει κι εκείνος, γιατί αυτήν τη στιγμή είναι απλά ο καλύτερος.
πηγή: sday
