βίασαν όλες μαζί, απειλώντας τον με κουζινομάχαιρα.Σύμφωνα με όσα ανέφερε η τοπική αστυνομία, το συμβάν έγινε έξω από το...
επαρχιακό κέντρο της Μένδης, ενώ το όνομα του θύματος δεν έγινε γνωστό. Τελικά ο νεαρός, που ευτυχώς δεν διατρέχει καποιο κίνδυνο, επισκέφθηκε προληπτικά το νοσοκομείο για κάποιες εξετάσεις.
Τέλος, όπως δήλωσε ο Τέντι Τέι, αστυνομικός διοικητής της περιοχής στο Ασόσιεντεντ Πρές: “Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα. Η αστυνομία προσπαθεί να τις εντοπίσει. Περισσότερες από δέκα γυναίκες με κουζινομάχαιρα του επιτέθηκαν. Τουλάχιστον τέσσερις από αυτές είχαν σεξουαλική επαφή μαζί του”.
http://10me3.blogspot.com/
Οι νεκροι του SS Watertown.
ΟΙ James Courtney και Michael Meehan, μέλη του πληρώματος του S.S. Watertown, καθάριζαν μια από τις δεξαμενές του πετρελαιοφόρου καθώς αυτό έπλεε από την Νέα Υόρκη προς τον Παναμά, τον Δεκέμβριο 1924. Μετά από ένα φρικτό ατύχημα τα αυτά μέλη του πληρώματος πέθαναν από έκκληση αερίων.
Όπως ήταν η συνήθεια τα χρόνια εκείνα, οι ναυτικοί «θάφτηκαν» εν πλω έξω από τις ακτές του Μεξικού, στις 4 Δεκεμβρίου 1924.Την επόμενη ημέρα, πριν από το σούρουπο, ο υποπλοίαρχος είδε τα «πρόσωπα» των δύο εκλιπόντων πάνω στα κύματα από την πλευρά του λιμανιού. Η εικόνα παρέμεινε στο νερό για 10 δευτερόλεπτα και έπειτα εξαφανίσθηκε. Για αρκετές ημέρες και άλλα μέλη του πληρώματος είδαν τα πρόσωπα των νεκρών ναυτικών.
Μετά την άφιξη του πλοίου στη Νέα Ορλεάνη, ο καπετάνιος του σκάφους, Keith Tracy, ανέφερε αυτό το παράξενο γεγονός στους εργοδότες του, οι οποίοι του πρότειναν να προσπαθήσει να φωτογραφίσει τα «μυστηριώδη πρόσωπα». Ο καπετάνιος Tracy αγόρασε για τον σκοπό αυτό μια φωτογραφική μηχανή. Όταν τα πρόσωπα εμφανίστηκαν πάλι στο νερό, ο καπετάνιος Tracy πήρε έξι φωτογραφίες και κατόπιν κλείδωσε τη φωτογραφική μηχανή και το φιλμ στο χρηματοκιβώτιο του σκάφους. Όταν το φιλμ εμφανίστηκε, πέντε από τις φωτογραφίες δεν παρουσίασαν τίποτε εκτός από θαλασσινό αφρό.
Η έκτη φωτογραφία παρουσίασε τα πρόσωπα των νεκρών ναυτικών. Το αρνητικό ελέγχθηκε για απάτη από το Burns Detective Agency, χωρίς να μπορέσουν να αποδείξουν «επέμβαση» στο φίλμ.
Οι εμφανίσεις σταμάτησαν από την στιγμή που άλλαξε όλο το πλήρωμα του πλοίου.
LINK
Προϊστορική τεχνολογία ακουστικής
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα είναι το Υπόγειο Χαλ Σαφλινί,στη Μαλτα ,το οποίο παρουσιάζει αρκετές ιδιαιτερότητες.Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο σύστημα σπηλαίων,τα οποία έχουν υποστεί ανθρώπινη επέμβαση,και ανακαλύφθηκε τυχαία το 1902.
Οι ακουστικές ιδιότητες του Χαλ Σαφλινί,είναι κάτι που πρόσφατα εντυπωσιάζει και προβληματίζει τους ειδικούς.Από ακουστικής πλευράς,"το να βρίσκεσαι στο Υπόγειο μοιάζει σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια τεράστια καμπάνα" αναφέρει η Λίντα Ένεϊ,πρόεδρος του Ιδρύματος Μελέτης Αρχαίων Ναών."Αισθάνεσαι τον ήχο ακόμη και με τα οστά σου,όπως τον ακούς και με τα αυτιά σου.Είναι συγκλονιστικό".
Η έρευνα των ακουστικών ιδιαιτεροτήτων που παρουσιάζουν τα μεγαλιθικά μνημεία είχε ξεκινήσει το 1994 από το Κέντρο Έρευνας Μηχανικών Ανωμαλιών του Πρίνσετον το οποίο το είχε ιδρύσει ο Δρ.Ρόμπερτ Τζαν.Τα μεγαλιθικά μνημεία που είχαν μελετηθεί εκείνη την περίοδο,όπως το Νιουγκράντζ και το Ουέιλαντς Σμίθι της Βρετανίας ,είχαν δείξει ότι παρουσιάζουν ισχυρή αντήχηση στο φάσμα μεταξύ 95 και 120 χέρτζ,όπου κινείται και μια σχετικά χαμηλή ανδρική φωνή.
Παρόμοιες έρευνες πραγματοποιήθηκαν πριν λίγο καιρό σε προϊστορικά μνημεία της Μάλτας,από το ίδρυμα Μελέτης Αρχαίων Ναών.Τα αποτελέσματά τους έδειξαν οι αντηχήσεις κυμαίνονται στο ίδιο φάσμα,με μια ιδιαίτερη έμφαση ανάμεσα στα 110 και 111 χέρτζ.Μάλιστα, η συχνότητα αυτή έχει μια ιδιαίτερη επίπτωση στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Oι μελέτες που πραγματοποίησε το 2008 ο Δρ.Ίαν Κουκ,από το Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες,έδειξαν ότι όταν ο άνθρωπινος εγκέφαλος εκτεθεί σε αυτές τις συχνότητες,απενεργοποιήται(!)σε μεγάλο βαθμό το κέντρο του που σχετίζεται με τη λογική και τη γλώσσα,και ενεργοποιήται το δεξί τμήμα του,το οποίο σχετίζεται με τις συγκινησιακές διαδικασίες και την ενσυναίσθηση.Με άλλα λόγια,οι αρχαίοι κατασκευαστές των μεγαλιθικών μνημείων,φρόντιζαν ώστε η ακουστική τους να εμποδίζει την λειτουργία της λογικής,αλλά να ενδυναμώνει τη συναισθηματική,μη λογική αντίληψη του εγκεφάλου των ανθρώπων που βρίσκονταν σε αυτά,προφανώς όταν πραγματοποιούνταν κάποιες τελετές.Κανένας ωστόσο,από τους ειδικούς δεν είναι σε θέση να απαντήσει πως είχαν τέτοιες γνώσεις οι κατασκευαστές των προϊστορικών μεγαλιθικών μνημείων,ούτε βέβαια τι ήθελαν να πετύχουν χρησιμοποιώντας τις συγκεκριμένες συχνότητες.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΥ
Ο κόσμος των αμφίβιων Τελχίνων μυθολογία και παραδόσεις
Πλάσματα παράξενα που κολυμπούν από τα έγκατα της γης για να βγουν στην επιφάνειά της, που ξεπηδούν κι αυτά όπως οι Κάβειροι από την ηφαιστειακή λάβα, οι Τελχίνες είναι δαιμόνια - αλλά σύμφωνα με ορισμένες άλλες παραδόσεις είναι φύλο φρυγικό που εγκαταστάθηκε αρχικά στην Κρήτη.
Αν οι Τελχίνες λοιπόν, που είναι ανθρωπόμορφα ψάρια, υπήρξαν φυλή που ερχόταν από ανατολικά, σίγουρα κατείχε μοναδικές ικανότητες στην τέχνη του μετάλλου και στη σιδηρουργία.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σ’ αυτούς αποδίδεται η κατασκευή της άρπας του Κρόνου και της τρίαινας του Ποσειδώνα. Αν όντως υπήρξε φυλή που ονομάστηκε έτσι, τότε -όπως ορισμένοι ισχυρίζονται- αυτή θα πρέπει να σχετίζεται με τους Δραβίδες, από τους οποίους λέγεται ότι κατάγονται οι Ινδοευρωπαίοι.
Ο μύθος που συνδέει τους Τελχίνες με τη Ρόδο είναι χαρακτηριστικός:
Οι Τελχίνες ήταν γιοι της Θάλασσας και θεωρούνται οι πρώτοι κάτοικοι της Ρόδου. Ήταν επιδέξιοι τεχνίτες και εφευρέτες. Σε αυτά τα αδέλφια, τους Τελχίνες και την κόρη του Ωκεανού Κάφειρα, εμπιστεύτηκε η Ρέα τον Ποσειδώνα, όταν ήταν μωρό, για να τον αναθρέψουν. Όταν μεγάλωσε ο θεός ερωτεύτηκε την αδελφή των Τελχίνων Αλία και απόκτησε απ’ αυτήν έξι γιους και μία κόρη, τη Ρόδο.
“Ανατολικοί δαίμονες”
Αυτοί οι γιοι του Ποσειδώνα όταν μεγάλωσαν έγιναν περήφανοι και βίαιοι και κάποτε εμπόδισαν την Αφροδίτη, που ταξίδευε από τα Κύθηρα για την Κύπρο, να πλευρίσει με το πλοίο της στη Ρόδο. Η θεά Αφροδίτη οργίστηκε και τους έκανε να μανιάσουν. Μέσα στον παραλογισμό τους βίασαν τη μητέρα τους και προξένησαν πολλά δεινά στο νησί. Για αυτή την πράξη τους ο Ποσειδώνας τους έθαψε βαθιά μέσα στη γη. Οι άνθρωποι τους ονόμασαν τότε “ανατολικούς δαίμονες”. Η Αλία ρίχτηκε στη θάλασσα και από τότε οι ντόπιοι τη λατρεύουν ως Λευκοθέα.
Οι Τελχίνες έφυγαν από τη Ρόδο όταν προαισθάνθηκαν ότι ερχόταν ένας κατακλυσμός. Ο Λύκιος πήγε στη Λυκία και ίδρυσε τον ναό του Λύκιου Απόλλωνα. Από τον κατακλυσμό πλημμύρισε στο μεταξύ η Ρόδος και μόνο λίγοι από τους κατοίκους της σώθηκαν.
Τα νερά τα στέγνωσε ο Ήλιος, που ερωτεύτηκε τη Ρόδο και έδωσε το όνομά της στο νησί. Στον Ήλιο όφειλαν μετά τον κατακλυσμό τη γένεση και το όνομά τους οι αυτόχθονες κάτοικοι της Ρόδου, οι Ηλιάδες, που διαδέχθηκαν τους Τελχίνες.
Άλλοι όμως πίστευαν ότι οι Τελχίνες δεν έφυγαν με τη θέλησή τους αλλά τους έδιωξαν οι Ηλιάδες. Πριν φύγουν, θύμωσαν τόσο που καταράστηκαν το νησί και το ράντισαν με θειάφι ώστε να ξεραθούν τα χωράφια.
Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, οι Τελχίνες ζούσαν στην Κέα (Τζια) και ήταν μάγοι. Είχαν όμως ανάρμοστη συμπεριφορά και για μια “ύβρη” που διέπραξαν απέναντι στους θεούς τιμωρήθηκαν κι αυτοί και ο ασεβής βασιλιάς τους, Δημώναξ. Ο Δίας τους σκότωσε με κεραυνό και κατέστρεψε ολοσχερώς το νησί.
Οι Τελχίνες καταβαραθρώνονται. Γι’ αυτό μετατρέπονται σε φθονερά και βίαια όντα. Όταν θύμωναν εξαπέλυαν βροχές, χαλάζι, χιόνι, κι έριχναν ακόμη και κεραυνούς.
Ακραία καιρικά φαινόμενα
Ο τρόπος με τον οποίο οι Τελχίνες κρατούν ζηλόφθονα φυλαγμένα τα μυστικά της τέχνης τους αποκαλύπτει ότι πίσω από την ομαδική αυτή θεότητα βρίσκονται οι κλειστές, θρησκευτικά οργανωμένες συντεχνίες των σιδηρουργών, που δημιούργησαν τα πρώτα μεταλλευτικά κέντρα στην Κρήτη και την Κύπρο.
Μέχρι και σήμερα τα συνδικάτα και τα εργασιακά σωματεία έχουν ως κύριο στόχο τη διασφάλιση του επαγγελματικού κλάδου. Αυτή την τακτική έχουν εφαρμόσει από τα προϊστορικά χρόνια οι Τελχίνες.
Ίσως οι Τελχίνες, που γνώριζαν καλά τη χρήση της φωτιάς και την κατεργασία του σιδήρου, να έχουν κάποια σχέση με τον ήρωα και βασιλιά Φορωνέα, που θεωρείται ο πρώτος βασιλιάς του πολιτισμού των Χετταίων επειδή δημιούργησε την τέχνη της μεταλλουργίας και καθιέρωσε τη λατρεία της θεάς Ήρας. Η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει ότι η κατεργασία του σιδήρου ξεκίνησε από τους Χετταίους. Ο ύψιστος θεός των Χετταίων, θεός του κεραυνού, λεγόταν Tarhu. Με το όνομα αυτό και την ελληνική μορφή του, “Τάρχων”, συσχετίζουν πολλοί τους Τελχίνες, τους μυθικούς μεταλλοτεχνίτες. Σύμφωνα με άλλη πληροφορία, πάλι, τους μεταλλοτεχνίτες αυτούς φαίνεται ότι έδιωξε από την περιοχή ο Φορωνέας.
Ο μύθος των διωγμένων μεταλλοτεχνιτών και μάγων Τελχίνων δεν σχετίζεται μόνο με την άρνησή τους να αποκαλύψουν τα μυστικά τους, ούτε μόνο με το γεγονός ότι αντιπροσωπεύουν τα προελληνικά φύλα που εκτοπίστηκαν από τους Αχαιούς. Μια μαρτυρία ωστόσο αξιοποιεί τη μαρτυρία αυτή, αφού ο Στησίχορος ταυτίζει τους Τελχίνες με τους “Κήρες” ή “Κάρες”, προελληνικό φύλο που νικήθηκε από τον πρώτο βασιλιά της Αττικής, τον Κέκροπα. Παράλληλα όμως ο μύθος των μάγων Τελχίνων αναφέρεται και σε φυσικές καταστροφές που η αρχαιολογική έρευνα έχει επιβεβαιώσει, όπως οι σεισμοί, οι εκρήξεις ηφαιστείων, ακόμη και οι πλημμύρες που έχουν συμβεί κατά το μέσο του 15ου αιώνα π.Χ.
p.r
LINK
