Οι ερευνητές ανακάλυψαν, μελετώντας αρχαία χειρόγραφα, ότι αντίθετα με την κυρίαρχη μέχρι τώρα αντίληψη, οι Εβραίοι συνέχισαν να χρησιμοποιούν στις συναγωγές τους την ελληνική μετάφραση (των Εβδομήκοντα) της Βίβλου και όχι το
πρωτότυπο ιουδαϊκό κείμενο, για πολλούς αιώνες αργότερα σε σχέση με ό τι θεωρούσαν ως τώρα οι επιστήμονες.
Σε μερικά μέρη μάλιστα, φαίνεται πως η πρακτική αυτή συνεχιζόταν μέχρι σχετικά πρόσφατα.
Η νέα ανακάλυψη, σύμφωνα με ανακοίνωση του πανεπιστημίου Κέμπριτζ, προέκυψε μετά από τριετή έρευνα, με επικεφαλής τον καθηγητή εβραϊκών και ιουδαϊκών σπουδών Νίκολας ντε Λάνγκε της Σχολής Θεολογίας και Ασιατικών και Μεσανατολικών Σπουδών, σε συνεργασία με επιστήμονες του King' As College του Λονδίνου υπό τον Πολ Σπενς.
Η έρευνα βασίστηκε στην μελέτη χειρογράφων, σε μερικές περιπτώσεις απλών σπαραγμάτων, που ανακαλύφθηκαν σε μια παλαιά συναγωγή στο Κάιρο της Αιγύπτου και μεταφέρθηκαν στο βρετανικό πανεπιστήμιο κατά το τέλος του 19ου αιώνα.
Τα χειρόγραφα αυτά, τα οποία αποτελούν τη λεγόμενη "συλλογή Genizah" βρίσκονται από τότε στη Βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ και πλέον είναι διαθέσιμα σε ηλεκτρονική (online) μορφή, που επιτρέπει για πρώτη φορά την πλήρη αναζήτηση και έρευνά τους από κάθε ενδιαφερόμενο ερευνητή, στη διεύθυνση www.gbbj.org.
"Η μετάφραση της Εβραϊκής Βίβλου στα ελληνικά μεταξύ του 3ου και 1ου αιώνα π.Χ. (από 70 Ιουδαίους λογίους) θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα του ιουδαϊκού πολιτισμού. Χωρίς αυτήν, ο Χριστιανισμός ίσως να μην είχε εξαπλωθεί τόσο γρήγορα και με τόση επιτυχία, όπως συνέβη", δήλωσε ο Λάνγκε.
"Θεωρείτο ότι οι Ιουδαίοι, για κάποιο λόγο, εγκατέλειψαν την χρήση των ελληνικών μεταφράσεων και επέλεξαν να χρησιμοποιούν το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο για δημόσια ανάγνωση στις συναγωγές, καθώς και για κατ οίκον μελέτη, ώσπου στη σύγχρονη εποχή η πίεση για χρήση της καθομιλουμένης (εβραϊκής) γλώσσας, οδήγησε στην εισαγωγή της σε πολλές συναγωγές" πρόσθεσε.
Όμως η προσεκτική μελέτη των χειρογράφων στο Κέμπριτζ έφερε στο φως ορισμένα αποσπάσματα της Βίβλου στην ελληνική μετάφραση, γραμμένα με εβραϊκά γράμματα.
Άλλα χειρόγραφα περιείχαν τμήματα μιας χαμένης ελληνικής μετάφρασης που έκανε τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. ένας προσήλυτος στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος ονομαζόταν Ακύλας.
Τα σπαράγματα αυτών των χειρογράφων χρονολογούνται 1.000 περίπου χρόνια μετά την αρχική μετάφραση της Βίβλου στα ελληνικά, πράγμα που δείχνει ότι το ελληνικό κείμενο βρισκόταν ακόμα σε χρήση στις ελληνόφωνες συναγωγές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και σε άλλα μέρη.
Χειρόγραφα που βρίσκονται σε άλλες βιβλιοθήκες, επιβεβαίωσαν τα ανωτέρω στοιχεία από τα χειρόγραφα της συλλογής του Κέμπριτζ, καθιστώντας πλέον σαφές ότι μια ποικιλία ελληνικών μεταφράσεων της Βίβλου χρησιμοποιείτο μεταξύ των Ιουδαίων του Μεσαίωνα.
Η νέα έρευνα έρχεται έτσι να ρίξει περισσότερο φως στη ζωή των Εβραίων στο Βυζάντιο, αλλά και να αναδείξει, σύμφωνα με τους Βρετανούς ερευνητές, την αμοιβαία επίδραση μεταξύ των ιουδαίων και των χριστιανών μεσαιωνικών διανοητών.
