Για τα 20 χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα: «Όντως είναι 20 χρόνια, αλλά ούτε κατάλαβα πως πέρασαν. Το μόνο που κατάλαβα είναι οι μεγάλες επιτυχίες, η όμορφη οικογένειά μου, ένα πτυχίο πανεπιστημίου, το ότι είμαι πρόεδρος της ομοσπονδίας, ταγματάρχης του στρατού... Είναι πολλά όντως και είναι ζηλευτά. Είχε ομίχλη το αεροπλάνο της 6ης Φεβρουαρίου για να φύγω από τα Τίρανα, έφυγα την επομένη τα ξημερώματα κι έφτασα στην Κακαβιά που είχε στείλει ταξί ο Γιάννης Σγουρός με τον αδερφό μου για να με φέρουν».
Για το ταξίδι προς την κορυφή: «Ήμουν αθλητής πολύ δουλεμένος, από πιτσιρίκι είχα μάθει στη σκληρή δουλειά, αλλά αν δεν ερχόμουν εδώ δεν είχα τα μέσα να πετύχω. Από άποψης γυμναστηρίων, γυμναστών. Ήρθαν τα παιδιά όλα, Τζελίλης, Κόκκας, Σαμπάνης, Καχιασβίλι, Δρακόπουλος, Παναγιωτάκης κι άλλα παιδιά. Υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός και με έκανε καλύτερο».
Για τη στάση της Αλβανίας στο θέμα του διαβατηρίου του: «Το είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν γυρνάω, αλλά για καλή μου τύχη το 1992 ο προπονητής μου, ο Ζοζέ έδωσε την άδεια και σε μένα και σε άλλα παιδιά να έρθουμε. Πήγαινα Βαρκελώνη και δεν ήξερα αν πετάξω! Στο αεροδρόμιο πήρα το διαβατήριο! Είπα στους εκπροσώπους του Τύπου ότι πήγαινα να πάρω το χρυσό μετάλλιο και έλεγαν μεταξύ τους... τι λέει αυτός! Είχα όμως ανθρώπους δίπλα μου, σαν τον Τάσο (σ.σ.: Παπαχρήστου) που με βοηθούσαν κάθε μέρα, καθώς ήμουν άπειρος».
Για το αν ξεχωρίζει κάποια από τις επιτυχίες του: «Είναι δύσκολο. Όλα έχουν την δικιά τους ομορφιά. Είναι σαν παιδιά σου. Αυτό που δεν αλλάζω με τίποτα είναι η απονομή του μεταλλίου στην Αθήνα. Αυτή είναι η πιο όμορφη στιγμή της καριέρας μου. Ήταν γενικά η πορεία, η συμπεριφορά, το ήθος, έπαιξαν πολλά ρόλο στο χειροκρότημα στο βάθρο του 2004. Το επιδίωξα να κλείσω εδώ. Έκανα τρία χειρουργεία για να φτάσω μέχρι το βάθρο του 2004 με πολύ πόνο και κλάμα».
Για τις θυσίες που έχει κάνει εις βάρος της οικογένειάς του: «Επειδή ο Τάσος ξέρει πολύ καλά τι έχουν τραβήξει τα παιδιά μου, η κόρη μου η Ελένη όταν έμαθε ότι θα γίνω πρόεδρος της ομοσπονδίας έκλαιγε! Έβλεπα την οικογένειά μου, όπως οι ναυτικοί».
Για το ότι είναι οπαδός του ΠΑΟΚ: «Δεν πειράζει που χάσαμε χθες (σ.σ.: από Παναθηναϊκό), κερδίσαμε την Τετάρτη (σ.σ.: τον Ολυμπιακό)! Στη Θεσσαλονίκη βέβαια αυτό που λένε οι ΠΑΟΚτσήδες είναι το "ας κερδίσουμε τα σκουλήκια κι ας χάσουμε απ' όλους" ! Βέβαια εγώ είμαι αθλητής και δεν σκέφτομαι έτσι. Αυτό που με στεναχώρησε ήταν όλα αυτά που έγιναν εν μέσω κρίσης και δαπανήθηκαν τόσα λεφτά για ένα ματς κεκλεισμένων των θυρών. Είναι λάθος της πολιτείας η κίνηση αυτή».
Για το τι χρειάζεται ο ελληνικός αθλητισμός για να δει κι άλλους... Πύρρους: «Πιστεύω ότι υπάρχουν ταλέντα σε όλα τα αθλήματα. Το θέμα είναι πως βοηθάς και στηρίζεις το άθλημα και τα ταλέντα για να φτάσουν αυτά τα παιδιά εκεί που έφτασα εγώ. Ο,τι δίνεις, παίρνεις. Οπως βλέπουμε με την κρίση που υπάρχει κι όπως έρχονται τα πράγματα κανείς δεν είναι βολεμένος. Τα παιδιά δουλεύουν και κουράζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχει αλλάξει κι ο τρόπος ζωής και το τί ζητάμε από τα παιδιά. Σε λάθος βάση βρίσκεται η παιδεία. Δεν μπορεί να κάνει τόσες ώρες σχολείο να μην παίρνει τίποτα από τον δάσκαλο και να πηγαίνει μετά να αθληθεί. Πότε θα πάει; Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία στον αθλητισμό. Να ασχοληθούμε με τα ερασιτεχνικά σωματεία κτλ. Θα πρέπει να πληρώσουν ακόμα και οι γονείς για να αθληθούν τα παιδιά τους. Δεν υπάρχει αθλητισμός...».
Για το πανεπιστήμιο: «Μετά το 2004 ήταν όνειρο ζωής να πάρω ένα πτυχίο. Είχα γραφτεί στην γυμναστική ακαδημία, αλλά δεν πήγα κι αργότερα αναγνώρισα ότι δεν θα μου έδινε τίποτα παραπάνω. Για να γίνω αντάξιος πατέρας, αντάξιος Πύρρος, καθώς δεν μεγάλωσα εδώ, αποφάσισα να πάω στην παιδαγωγική. Ευχαριστώ τους καθηγητές που με βοήθησαν. Παρακολούθησα μαθήματα, έκανα πρακτικές όπως πρέπει, απλά το έκανα για μένα και για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν θα το ασκήσω το επάγγελμα, απλά θέλω να διαβάζω τα τέσσερα παιδιά μου. Εμείς οι Ολυμπιονίκες πρεσβεύουμε τον αθλητισμό και πρέπει να μαθαίνουμε τα παιδιά να ασχολούνται με τον αθλητισμό και γι αυτό πηγαίνω στα σχολεία».
