Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Επειδή ο καιρός περνά γρήγορα, η παγκόσμια οικονομική κρίση βαθαίνει και η Ελλάδα κινδυνεύει να αποτελέσει το πρώτο εξιλαστήριο θύμα της, να τιμωρηθεί δηλαδή προς παραδειγματισμόν όλων των υπολοίπων «ατάκτων»…
Επειδή τον Σεπτέμβριο κινδυνεύουμε να βρεθούμε με τα ίδια προβλήματα του Ιουλίου και του Αυγούστου – και να έχουν προστεθεί σ’ αυτά και άλλα, όπως τα κλειστά σχολεία και η σύγκρουση με τους δημοσίους υπαλλήλους...
Επειδή τίποτε από όσα έχουν εξαγγελθεί δεν πρόκειται να έχουν πραγματοποιηθεί μετά τα μπάνια (όχι των λαών, αλλά των ηγετών τους)…
Καλό θα είναι ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των Οικονομικών να ασχοληθούν από τώρα με τα προβλήματα που θα κάνουν θεαματική την εμφάνισή τους σε λιγότερο από είκοσι ημέρες.
Με τον υπουργό Μεταφορών ως πρόσωπο που αυτοκρατορικά και ελέω αρχηγού εισέβαλε στον δημόσιο βίο της χώρας, υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να ξανασχοληθούμε.
Πρόκειται, όμως, για μια ιδιάζουσα περίπτωση που άπτεται της λειτουργίας της κυβέρνησης και κάποιου είδους πολιτικής εξάρτησης εκ μέρους του πρωθυπουργού.
Και αν ο πρωθυπουργός μιας χώρας – όποιος κι’ αν είναι αυτός – εμφανίζεται τόσο πολύ εξαρτημένος από την παρουσία ενός στελέχους του – όποιο κι’ αν είναι αυτό – τότε ο αντίκτυπος στη χώρα που έχει την ατυχία να κυβερνάται με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να αγγίξει και τα όρια της τραγωδίας.
Σ’ αυτό το νεκρό διάστημα, λοιπόν, ο πρωθυπουργός οφείλει να λύσει το πρόβλημα.
Οφείλει, δηλαδή, να μην επιτρέψει φαινόμενα εκτροχιασμού και αλαζονείας, όπως αυτά που παρατηρήθηκαν το προηγούμενο διάστημα.
Οφείλει να λύσει το θέμα ο πρωθυπουργός, διότι ο υπουργός Μεταφορών δεν δείχνει ότι προτίθεται να τον διευκολύνει.
Αν δεν το πράξει και αφήσει την χώρα στο έλεος του κ. Ραγκούση, τότε θα έχουμε κάθε λόγο να βάλουμε οτιδήποτε με το μυαλό μας.
Δεν μας ενδιαφέρει αν ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να διοικήσει το κόμμα του ή να κυβερνήσει, χωρίς τον κ. Ραγκούση.
Δεν μας ενδιαφέρει αν στα χρόνια της συνεργασίας τους του έχει αναθέσει τα πάντα – από την προεδρία της επιτροπής του κόμματος για την… γρίπη, μέχρι τα υψηλότερα κομματικά και κυβερνητικά καθήκοντα, προσφέροντάς του ακόμη και τον τίτλο του «αντ’ αυτού».
Αυτό είναι πρόβλημα του κ. Παπανδρέου και μπορεί να το λύσει υποβαλλόμενος σε θεραπεία απεξάρτησης – αν δεν ξέρει πώς, ας ρωτήσει τον υπουργό Δικαιοσύνης που έχει γίνει ξεφτέρι στις ουσίες και στους εθισμούς.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να τελειώσει αυτή η βεντέτα εδώ, διότι και ο Σεπτέμβριος είναι τουριστικός μήνας.
Και αν συμβεί οτιδήποτε – επειδή το πρόβλημα της χώρας έγιναν ξαφνικά οι ταξιτζήδες – τότε θα πρέπει να οδηγηθούμε αμέσως σε εκλογές.
Διότι η χώρα δεν μπορεί να παραμένει ακυβέρνητη και στο χάος, λόγω… εθισμού.
Τα λέω όλα αυτά, επειδή και μετά την αναστολή της απεργίας των ταξί, ο υπουργός δείχνει να παραμένει αμετακίνητος.
Όχι μόνο εξέδωσε την ίδια μέρα ανακοίνωση που έριχνε λάδι στη φωτιά, παρουσιάζοντας την αναστολή της απεργίας ως προσωπική του νίκη, την ώρα που χωρίς να το καταλάβει είχε αντικατασταθεί από τους περιφερειάρχες (οι τελευταίοι οφείλουν επίσης να… απεξαρτηθούν από τους δεσμούς τους με τον «ταραξία» λόγω Καλλικράτη και άλλων εκλογικών δουλειών).
Αλλά και επειδή ο κ. Ραγκούσης, την προηγούμενη Κυριακή, συνέχισε την καριέρα του ως αρθρογράφος, αυτή τη φορά γράφοντας τις απόψεις του στο «Έθνος».
Και το χειρότερο: Συνέδεσε όλη αυτή την αναστάτωση με την… αξιοπιστία των πολιτικών.
Τα ταξί θέμα... πολιτικής αξιοπιστίας!
Ούτε λίγο, ούτε πολύ μας είπε πως το θέμα των ταξί είναι ζήτημα πολιτικής αξιοπιστίας. Και πως μόνο αν αυτός βγει νικητής θα… ανακτήσει ο λαός την εμπιστοσύνη του προς το πολιτικό σύστημα!
Η αδρεναλίνη έχει ανέβει στα ύψη, με αποτέλεσμα να φαντάζεται τώρα όχι μόνο ότι μας κυβερνά, αλλά και ότι θα σώσει όλο το πολιτικό σύστημα από την ανυποληψία!
Και πως αρκεί αυτός να στείλει στον αγύριστο 30.000 ανθρώπους με τις οικογένειές τους για να πάψει «το πολιτικό σύστημα να κλυδωνίζεται συθέμελα», αφού θα έχει «τερματιστεί οριστικά η πρακτική του μεταπολιτευτικού πολιτεύεσθαι στη βάση του “άλλα λέω, άλλα εννοώ, τελικά άλλα πράττω, άλλα ψηφίζω και άλλα εφαρμόζω”».
Και πως αν βγει νικητής από την κόντρα, τότε θα έχει δικαιωθεί ο λαός που «αξιώνει συνέπεια λόγων και έργων»!
Θέλει, δηλαδή, να μας πει πως μόλις γίνει το γινάτι του, ο λαός θα ξεχάσει τα προεκλογικά λόγια της παράταξής του και αυτομάτως θα θεωρήσει πως έχουν μετουσιωθεί σε… έργα!
Μα αν είναι έτσι, αν είναι η συνέπεια λόγων και έργων να εξαρτάται από τους ταξιτζήδες, αν από αυτούς κρέμεται η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, αν είναι να θεωρήσουμε πως τελικά λεφτά υπήρχαν, πως το οικονομικό πρόβλημα της χώρας λύθηκε με τις περίφημες τρεις (προεκλογικές) κινήσεις, αν δεν πρόκειται να πουληθεί όσο-όσο η κρατική περιουσία, αν πρόκειται να δοθούν επιτέλους οι αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, αν δηλαδή το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας, ε τότε να ζητήσουμε από τους ταξιτζήδες να κάνουν μια αβαρία.
Αν πρόκειται, δηλαδή, να επιστρέψουμε στην εποχή των προεκλογικών λόγων του ΠΑΣΟΚ, ε, τότε, ας τους θυσιάσουμε.
Προηγουμένως, όμως, ο κ. Ραγκούσης πρέπει οπωσδήποτε να μας πει αν αποτελεί συνέπεια έργων και λόγων να υπογράφει ο ίδιος, ως υπουργός των Εσωτερικών την ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο οδηγίας (2006/123) που εξαιρεί από την πλήρη απελευθέρωση τις αστικές συγκοινωνίες, τα ταξί και τα ασθενοφόρα και ως υπουργός των Μεταφορών, ένα χρόνο αργότερα, να παίρνει πίσω την υπογραφή του.
Θα πρέπει επίσης να μας πει αν αποτελεί συνέπεια έργων και λόγων, ως αντιπολίτευση (Νοέμβριος 2008, Τύπος Κυριακής) να δηλώνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα ποινικοποιήσει την πολιτική ζωή και δεν θα ζητήσει παραπομπή υπουργού, εφόσον δεν υπάρξουν επαρκή στοιχεία, και ως μέλος κυβέρνησης να ανάβει και αυτός το πράσινο φως για το στήσιμο σειράς εξεταστικών επιτροπών, που όλες καταλήγουν σε φιάσκα.
Θα πρέπει επίσης να μας πει αν αποτελεί συνέπεια έργων και λόγων, ως αντιπολίτευση να δηλώνει (Ημερησία, 4-5 Απριλίου 2009) πως αποτελεί εκβιασμό να κραδαίνει κάποιος το φόβητρο των εκλογών και ως υπουργός Εσωτερικών, τον Οκτώβριο του 2010, να εκβιάζει με εθνικές εκλογές αν δεν ψηφιστούν οι περιφερειάρχες που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ (κάτι που ο κ. Σγουρός και οι άλλοι οφείλουν να ξεχάσουν για όσο διάστημα θα λαμβάνουν μέρος στον διάλογο με τους ταξιτζήδες, διαφορετικά θα θεωρήσουμε πως η εκλογή τους ήταν προϊόν του εκβιασμού Παπανδρέου – Ραγκούση).
Θα πρέπει επίσης να μας πει αν αποτελεί συνέπεια έργων και λόγων τον Οκτώβριο του 2010 να λέει, με αφορμή τις περιφερειακές εκλογές, πως είναι προτιμότερη μια «ταλαιπωρία ολίγων ημερών» (μιλώντας για τις εκλογές) και τον Ιούνιο του 2011 να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του πως «όποιος προκαλέσει εκλογές σπρώχνει τη χώρα στον γκρεμό» (Real News, 5 Ιουνίου) και πως τυχόν πρόωρες εκλογές αποτελούν «απόδραση από τις ιστορικές ευθύνες» (ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ).
Θα πρέπει να μας πει ακόμη αν αποτελεί συνέπεια λόγων και έργων να λαμβάνεις μέρος, χωρίς καμιά νομιμοποίηση, σε μια πολιτική που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με αυτά που έχεις πει λίγους μήνες νωρίτερα:
Ημερησία, 29-30 Αυγούστου 2009, συνέντευξη Ραγκούση: «Ο πολίτης ξέρει τα προβλήματα και εμείς δηλώνουμε πως μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Το έχουμε ξανακάνει και το 1981 και το 1993. Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει την ηγεσία, τα στελέχη, τις θέσεις και τη βούληση να αλλάξει τα πράγματα. Και στο πεδίο της οικονομίας και στο πεδίο των αξιών. Το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο. Άλλωστε κανένας δεν θα παραχωρούσε την εμπιστοσύνη του στον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ εάν δεν είχε πεισθεί ότι είμαστε έτοιμοι, ότι μπορούμε, ότι έχουμε τη βούληση, όχι να προσφέρουμε μια γενική και αόριστη ελπίδα για το αύριο, αλλά να παρουσιάσουμε και να εφαρμόσουμε ένα συνεκτικό, ένα συνολικό σχέδιο ριζικών αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος».
Και επίσης: «Έχουμε προσδιορίσει με ακρίβεια τις πηγές χρηματοδότησης του προγράμματός μας: Εξοικονόμηση πόρων από τις σπατάλες, αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, πολιτική που θα δημιουργεί ανάπτυξη και πλεόνασμα, δίκαιη φορολογική πολιτική».
Έγιναν όλα αυτά και ήλθε η ώρα των ταξιτζήδων;
Μπορεί επίσης να μας πει ο κ. Ραγκούσης τι γνώμη έχει για τις τελευταίες εξαγγελίες περί απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων (με διάφορους τρόπους τύπου αξιολόγησης, ΑΣΕΠ κλπ.), με τις δηλώσεις του στο «Βήμα» της 5ης Δεκεμβρίου 2010, σύμφωνα με τις οποίες «δεν θα απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος και πως «απόλυση συμβασιούχου μπορεί να συντελεστεί μόνο αν διακοπεί η σύμβασή του, γεγονός που δεν πρόκειται να συμβεί»;
Να μάθουμε επίσης αν υπάρχει συνέπεια έργων και λόγων μεταξύ της συνέντευξής του (Βήμα της Κυριακής) της 22ας Μαΐου 2011 δια της οποίας μιλά για «αξιολόγηση» των υπό μετάταξη υπαλλήλων, αλλά χαρακτηρίζει «ανερμάτιστο λαϊκισμό την πρόταση της ΝΔ για έμμισθη εφεδρεία», που στο μεταξύ υιοθετήθηκε από το κόμμα του.
Να μας πει επίσης ο κ. Ραγκούσης, αν αποτελεί συνέπεια λόγων και έργων ως δήμαρχος Πάρου (Σεπτέμβριος 2002) να διαφωνεί με την επιβολή αμοιβής στα Κέντρα Υγείας και ως υπουργός να συμφωνεί με το εισιτήριο των πέντε ευρώ σε όλα τα νοσοκομεία.
Και επειδή, όταν τον Ιανουάριο του 2010 παρουσίασε στο υπουργικό συμβούλιο τον «Καλλικράτη», διαβεβαίωσε ότι το σχέδιο συνοδεύεται από το αντίστοιχο ανθρώπινο δυναμικό και τους αναγκαίους πόρους και πως έχει στη διάθεσή του 650 εκ ε από το ΕΣΠΑ και πως θα χρηματοδοτηθεί και το κόστος πρόσληψης ειδικού επιστημονικού προσωπικού για τη στελέχωση των ΟΤΑ τουλάχιστον για 10 χρόνια, μήπως να μας πει αν η σημερινή κατάσταση αποτελεί συνέπεια λόγων και έργων;
Και επιτέλους! Είναι συνέπεια λόγων και έργων τον Απρίλιο να λες πως η σιωπή για την αναδιάρθρωση είναι χρυσός, χαρακτηρίζοντας «πολύ αρνητική» κάθε σχετική συζήτηση και τον Ιούλιο, την ώρα που αποφασίζεται η αναδιάρθρωση, να κάνεις μια χώρα άνω – κάτω, αθετώντας όχι μόνο την υπογραφή του προκατόχου σου στην ίδια κυβέρνηση, αλλά και την δική σου υπογραφή έναν χρόνο νωρίτερα;
Όταν πρόκειται για την αξιοπιστία και την συνέπεια λόγων και έργων, καλό είναι να λείπουν τα μαθήματα από τους κατ’ εξοχήν αναξιόπιστους.
Ο πρωθυπουργός έχει δυο βδομάδες καιρό για να υποβληθεί σε θεραπεία αποτοξίνωσης από τον κ. Ραγκούση…
