18/06/2011
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μήπως όλα αυτά τα οποία ζούμε – οι αιματηρές θυσίες, η βαθιά ύφεση, η ανεργία, τα μέτρα επί μέτρων – είναι αποτέλεσμα ενός μεγάλου, εγκληματικού λάθους;
Μήπως κακώς μας κουβαλήθηκε η τρόικα, μήπως μας έπιασαν στον ύπνο οι δανειστές, μήπως δεν διαπραγματευτήκαμε το σωστό πακέτο στήριξης;
Αν όχι, αν όλα έγιναν σωστά, αν όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν, αν δεν υπήρχε άλλος δρόμος, άλλα περιθώρια, άλλες δυνατότητες, αν το Μνημόνιο 1 σχεδιάστηκε σωστά και αν το Μνημόνιο 2 αποτελεί απλώς ένα δεύτερο βήμα και όχι το μέσον για να καλυφθούν οι τρύπες του πρώτου, τότε ο κ. Παπακωνσταντίνου κακώς απομακρύνθηκε από την θέση του υπουργού των Οικονομικών.
Αν όλα όσα εξήγγειλε τον Δεκέμβριο του 2009 ο κ. Παπακωνσταντίνου, «για να μειωθεί το έλλειμμα χωρίς να πληγούν οι ασθενέστεροι» (και, βέβαια, χωρίς να καταφύγουμε στο ΔΝΤ), έγιναν πράξη τότε κακώς δεν βρίσκεται στη θέση του.
Θυμάται κανείς; Για εκείνες τις εξαγγελίες μιλάω. Ανάμεσά τους, η μείωση των καταναλωτικών δαπανών του δημοσίου κατά 25%, τα 2,6 δις ευρώ για στήριξη των ασθενεστέρων από τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, η αύξηση του επιδόματος ανεργίας κατά 5%, οι αυξήσεις στο Δημόσιο στο ύψος του πληθωρισμού για όσους αμείβονται με 2.000 ευρώ τον μήνα.
Επίσης, αν ορθώς ο κ. Παπακωνσταντίνου διαπραγματεύτηκε με την τρόικα το 2010 και αν πέτυχε το καλύτερο στο Eurogroup της 11ης Μαρτίου (όταν μπήκε από το παράθυρο η προοπτική της χρεοκοπίας και της συμμετοχής των ιδιωτών στο χρέος, με αποτέλεσμα όλα τα σημερινά βάσανά μας), τότε όχι μόνο δεν έπρεπε να γίνει για χάρη του ο χθεσινός ανασχηματισμός, αλλά έπρεπε να τον δαφνοστεφανώσουμε πάραυτα.
Αν ορθώς έφερε άνθρωπο από το ΔΝΤ στην ηγεσία της στατιστικής υπηρεσίας και ορθώς δέχθηκε ξένους στην ειδική επιτροπή αποκρατικοποιήσεων, τότε έπρεπε να τον επευφημούμε ως ήρωα.
Αν, όμως, όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν, τότε η μοναδική του ευθύνη περιορίζεται στο γεγονός ότι και ο κ. Παπακωνσταντίνου (όπως και πολλοί άλλοι όλων των κυβερνήσεων που έχουν περάσει από την δύστηνη αυτή χώρα) ανέλαβε μια αποστολή που δεν μπορούσε να φέρει σε πέρας.
Έγκλημα είναι κι’ αυτό, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση έπρεπε να είχαμε βάλει στη φυλακή κόσμο και κοσμάκη.
Μπορεί, λοιπόν, ο πρωθυπουργός να μας πει αν καλώς ή κακώς «ανασχημάτισε» τον κ. Παπακωνσταντίνου, στέλνοντάς τον να αναλάβει την «πράσινη ανάπτυξη», που όμως είναι πολύ ακριβή για να ασχοληθεί κανείς μ’ αυτήν σε καιρό μνημονίου;
Τον απέπεμψε – στέλνοντάς τον κατευθείαν στο στόμα του λύκου (Φωτόπουλου), με τον οποίο μαζί έκαναν τα «ντου», αλλά τώρα χώρισαν οι δρόμοι τους – επειδή δεν έκανε σωστά τη δουλειά του;
Ή μήπως ο κ. Παπακωνσταντίνου τα πήγε μια χαρά και απλώς ο κ. Παπανδρέου θυσίασε το πιο καλό του στέλεχος στον βωμό των επικοινωνιακών αναγκών και για να εκτονωθεί (πράγμα αδύνατον) η οργή της κοινωνίας;
Αλλά και πάλι, αν πιστεύεις ότι έχεις πετύχει το δέκα το καλό, αποφασίζεις να το στερήσεις από μια κοινωνία που απλώς δεν καταλαβαίνει πως όλα γίνονται για το καλό της;
Κι’ αν πιστεύεις πως έκανες λάθος επιλογή, θεραπεύεται αυτό το εγκληματικό λάθος με έναν ανασχηματισμό;
Έφθασε η χώρα στη χρεοκοπία, να παρακαλάει για νέα δάνεια, να βλέπει τα spread και τα cds να εκτοξεύονται στον Θεό, να υποβαθμίζεται απανωτά η οικονομία της και τώρα λες «γράψε λάθος, κάνουμε έναν ανασχηματισμό και ξεμπερδεύουμε»;
Στήριξη από την αρχή ως το τέλος
Ο κ. Παπανδρέου, τον Ιανουάριο του 2010, στο Ζάππειο, σε εκείνα τα γενέθλια της γελοιότητας των 100 πρώτων ημερών, σε εκείνα τα γενέθλια της… ορθοπεταλιάς, το είχε πει ξεκάθαρα: «Ο υπουργός Οικονομικών είναι ισχυρός, είναι ικανός και έχει την πλήρη στήριξη τη δική μου και των συναδέλφων του»!
Επομένως, ήταν και ικανός και ισχυρός και είχε την πρωθυπουργική στήριξη.
Και επομένως, ορθώς του ανετέθη η διαπραγμάτευση του Μνημονίου, ορθώς του παρασχέθηκαν αυτοκρατορικές εξουσίες, ορθώς επέβαλε στην Βουλή να ψηφίζει ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι, ορθώς του επετράπη να υπογράφει δανειακές συμβάσεις απώλειας εθνικής κυριαρχίας χωρίς καν να τις περνά από την έγκριση της Βουλής.
Αλλά τότε, γιατί έφυγε ο άνθρωπος; Δεν μας ήταν χρήσιμος; Δεν είχε να προσφέρει άλλα; Κουράστηκε; Δεν τον περίμεναν την Κυριακή στο Eurogroup;
Και, κυρίως, υπάρχουν περιθώρια τώρα που θα πάει ο κ. Βενιζέλος να υψώσει την φωνή του και να ζητήσει ανατροπή των αποφάσεων της 11ης Μαρτίου (για τις οποίες πανηγύρισαν από κοινού Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου);
Και τι ακριβώς εννοούσε ο κ. Παπακωνσταντίνου χθες, στην τελετή παράδοσης του υπουργείου, όταν ευχόταν στον διάδοχό του «Καλό κουράγιο», ενθυμούμενος την περίφημη φράση του Όλι Ρεν, της 1ης Μαρτίου 2010, όταν αμέσως μετά πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα και είδαμε τον 13ο και τον 14ο μισθό να κάνουν φτερά;
Τι ήθελε να μας πει ο ποιητής; «Εγώ ξεμπέρδεψα, τα έκανα μούσκεμα, βγάλτε τα τώρα πέρα εσείς»; Ή μήπως, «εγώ θα τα κατάφερνα, από δω και πέρα κάνε κουμάντο»;
Πού ήταν ο κ. Παπανδρέου (που τώρα θέλει να στηριχτούμε πάνω του) στις 21 Απριλίου του 2010, όταν ο κ. Παπακωνσταντίνου συναντιόταν με την τρόικα και αποφάσιζε μόνος του για μια ολόκληρη χώρα;
Θυμάστε; Μετά την συνάντηση μας το είχε ξεκαθαρίσει: Δεν θα υπάρξουν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα για φέτος. Θα υπάρξει περαιτέρω εξειδίκευση των πολιτικών δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών αλλαγών για τη διετία 2011 – 2012 (αργότερα θα μας έλεγε ξανά πως αν χρειαζόταν να πάρει και πάλι μέτρα, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης στην κυβέρνηση).
Τι άλλαξε από την Κυριακή;
Και επιτέλους, τι άλλαξε από την περασμένη Κυριακή μέχρι χθες;
Αν θυμόμαστε καλά, σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», ο κ. Παπανδρέου πρόσφερε και πάλι πλήρη κάλυψη στον κ. Παπακωνσταντίνου, δηλώνοντας αποφασισμένος να συνεχίσει την ακολουθούμενη πολιτική και υπογραμμίζοντας ότι η ευθύνη είναι συλλογική!
«Ούτε ο υπουργός Οικονομικών ούτε κανένας υπουργός λειτουργεί μόνος του. Οι αποφάσεις είναι συλλογικές, οι επιτυχίες και τα λάθη επίσης. Και όλοι προσπαθούν για το καλό της χώρας, αλλιώς δεν θα ήταν στη θέση τους»:
Συγγνώμη, αλλά αυτές είναι δηλώσεις της περασμένης Κυριακής, 12 Ιουνίου του 2011!
Και έρχονταν ως απάντηση, σε συνέντευξη που την ίδια μέρα είχε δώσει ο κ. Βενιζέλος στο «Πρώτο Θέμα», όπου ουσιαστικά «άδειαζε» το οικονομικό επιτελείο, άφηνε σαφείς αιχμές για την αποτυχία του μνημονίου και έλεγε πως επί είκοσι μήνες οι θυσίες των Ελλήνων πέφτουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Τέσσερις ημέρες αργότερα – και αφού προηγουμένως είχε μισοπαραιτηθεί – ο κ. Παπανδρέου όχι μόνο απέσυρε την στήριξή του στον κ. Παπακωνσταντίνου, όχι μόνο τον απέσυρε από την κυβέρνηση, αλλά και έβαλε στη θέση του αυτόν με τον οποίο ο ίδιος (ο κ. Παπανδρέου) διαφωνούσε ως προς την αποτελεσματικότητα του μνημονίου και την κρίση του για το οικονομικό επιτελείο – στο οποίο συμπεριλάμβανε και τον κ. Σαχινίδη, με τον οποίο μαθαίνουμε τώρα ότι θα έχει αγαστή συνεργασία.
Προφανώς πρόκειται για την απόλυτη κοροϊδία. Για την επιτομή της κολοτούμπας. Για την βεβαιότητα ότι έχουν να κάνουν με χαχόλους.
Αυτήν την άποψη άλλωστε είχε και ο ίδιος ο κ. Παπακωνσταντίνου.
Τον Μάρτιο του 2009, σε συνέντευξή του στον «Κόσμο του Επενδυτή», μας διαβεβαίωνε:
«Ως κυβέρνηση θα επανεξετάσουμε όλες τις αποκρατικοποιήσεις».
Και: «Η ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ θα σημάνει συνολική αλλαγή πορείας της χώρας. Στην οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση μόνο με περιοριστικά μέτρα».
Και: «Τα μέτρα κοινωνικής συνοχής δεν επιβάλλονται μόνο για λόγους δικαιοσύνης. Ενισχύουν την αγοραστική δύναμη των πολιτών και τελικά την οικονομική δραστηριότητα. Φέρνουν ανάπτυξη, όπως και η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων. Η ανάπτυξη με τη σειρά της συμβάλλει στην ανακούφιση του δημοσιονομικού προβλήματος και επιτρέπει την περαιτέρω αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Αυτός είναι ο ενάρετος κύκλος ανάπτυξης και συνοχής που θα προωθήσουμε».
Και: «Πολιτικές για την στήριξη των ασθενέστερων και των επενδύσεων πρέπει κατεξοχήν να εφαρμόζονται τότε που τις χρειάζεται η οικονομία, δηλαδή σε περιόδους ύφεσης και κρίσης».
Και: «Το υφιστάμενο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης είναι ξεπερασμένο και ανεπαρκές στις παρούσες συνθήκες».
Μαζί τα έκαναν όλα!
Ήταν τότε (προεκλογικά) που Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου υπόσχονταν πως «δεν θα αφήσουμε να πληρώσουν την κρίση τα νοικοκυριά».
Ήταν τότε (προεκλογικά) που μαζί μιλούσαν για «νέα αναπτυξιακή δυναμική» και μαζί παρουσίαζαν το «άμεσο σχέδιο αναθέρμανσης της οικονομίας με τρεις κινήσεις: Ρευστότητα στην αγορά, πράσινη οικονομία και επαναδιαπραγμάτευση με την ΕΕ».
Όχι μόνο δεν έγινε τίποτε από τα παραπάνω, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστό, η επαναδιαπραγμάτευση ούτε αποτολμήθηκε ποτέ, ούτε βέβαια συζητείται σήμερα και όσο για την πράσινη οικονομία, αυτό θα είναι το τρίτο στάδιο δοκιμασίας του κ. Παπακωνσταντίνου.
Ναι, αλλά αφού μαζί τα υπόσχονταν όλα αυτά Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, αφού μαζί υποστήριζαν πως γίνεται το σωστό, αφού μαζί παρίσταναν τους σωτήρες μας μέχρι προχθές, τότε γιατί έφυγε μόνο ο ένας;
