Η έννοια της πατρίδας πήγασε και αναπτύχθηκε στην πατρώα γη. Δηλαδή στην αγαπημένη γη όπου γεννήθηκαν και ετάφησαν οι προσφιλείς μας πατέρες εκεί όπου είδαν το πρώτο φως του ηλίου και γαλουχήθηκαν τα παιδιά μας. Εκεί όπου δημιουργήθησαν τα πρώτα ήθη και έθιμα που μετεξελίχθησαν σε νόμους. Στο χώρο αυτό ανεπτύχθη η όμαιμη κοινωνία με συνείδηση του... παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, η οποία συνείδηση ονομάσθηκε εθνική συνείδηση.
Η έλευση του αστικού πολιτισμού επέβαλε τα φθοροποιά φαινόμενα της αστυφιλίας και της μεγαλούπολης. Ο αστικός πολιτισμός κατακρημνίζει και λοιδορεί τις παραδοσιακές αξίες, το ηρωικό και θρησκευτικό ιδεώδες και την πολεμική αρετή. Κρημνίζει και υπονομεύει το ιδεώδες της αρρήκτου συνδέσεως με τον τόπο, την έννοια δηλαδή της πατρίδας και το αλληλένδετο ιδεώδες της φυλετικής καθαρότητας, της έννοιας δηλαδή ότι η φυλή είναι αυτόχθων, όμαιμη και από αρχαιοτάτων χρόνων κατέχει την πατρώα γη, ως δικαίωμα βιολογικής διαδοχής και ως θέλημα της θείας πρόνοιας.
Μια τεράστια μάζα του πληθυσμού συνέρευσε στις μεγαλουπόλεις διακόπτοντας απότομα την παραδοσιακή ζωή με αποτέλεσμα τα νέα βλαστάρια (του πάλαι ποτέ ανθρώπου της υπαίθρου) να καθίστανται απλά ζωντόβολα, τα οποία αναπτύσσονται αφύσικα στις τσιμεντουπόλεις χωρίς καμία επίγνωση της φύσης, του θεϊκού νόμου, της ανθρώπινης κοινότητας και αυτής της ίδιας της ζωής. Ο ενστικτώδης τρόπος ζωής τους, τους καθιστά επιρρεπείς σε κάθε είδους βαρβαρότητα και εγκληματικότητα. Η ζωή τους είναι ανιαρή και η εργασία τους δεν έχει καμία σχέση με τη φύση και τη δημιουργικότητα. Είναι απλά πιόνια μιας οικονομικής μηχανής. Ζουν σε μια κοινωνία την οποία μισούν και είναι έτοιμοι να εισακούσουν τους κοσμοπολίτες επίβουλους οι οποίοι ευαγγελίζονται την πλήρη ισοπέδωση. Στις μεγαλουπόλεις αυτές, ελέω των Ευρωπαϊκών ντιρεκτίβων και της αόρατης παγκόσμιας κυβέρνησης, της οποίας η επιβίωση εξαρτάται από τον θάνατο των εθνικών πολιτισμών και την κατάργηση των εθνικών συνόρων, συρρέουν από τις χώρες του τρίτου κόσμου οι ορδές των μεταναστών. Οι αλλοεθνείς αυτοί μη έχοντες καμία σχέση με τις ιδέες του «ιθαγενούς πολιτισμού» και όντες αποξενωμένοι από αυτόν τρέφουν εναντίον του αβυσσαλέο μίσος και διάθεση ισοπέδωσής του.
Μέσα σ΄ αυτό τον κυκεώνα καραδοκούν οι γύπες της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι επιδιώκουν την κατάληψη της εξουσίας και μέσω αυτής την άλωση των εθνών αφού τα εθνικά σύνορα αποτελούν εμπόδιο στην παγκόσμια αγορά, η οποία απαιτεί την ασύδοτη κίνηση κεφαλαίων και φθηνού εργατικού δυναμικού σε όλο τον πλανήτη. Το έργο τους καθίσταται εύκολο με την ισοπέδωση και την αντικατάσταση του αυτόχθονος πολιτισμού με έναν κοσμοπολίτικο κυκεώνα. Μέσο επιδίωξης του στόχου αυτού είναι μια κοσμοπολίτικη προπαγάνδα, η οποία αποβλέπει στο να προσελκύσει τις μάζες εν΄ ονόματι ενός ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού που εξαγγέλλει το δήθεν όραμα του πολυπολιτισμού και εν ονόματι μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, η οποία υποτίθεται ότι οικοδομήθηκε στη βάση του Ελληνικού πολιτισμού πλην όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δυτικόφερτη απάτη. Η προπαγάνδα την οποία οι αποδομιστές του έθνους χρησιμοποιούν θέλει να καταστρέψει και να μετατρέψει σε αδίκημα και ύβρι τον Ελληνικό πολιτισμό επιδιώκοντας έτσι να εξαφανίσουν, την όποια αντίδραση ώστε να παραμείνει κυρίαρχος ο νέος κοσμοπολίτικος εκφασισμός. Προς τούτο η παγκόσμια κυβέρνηση χρηματοδοτεί, οργανώνει και καθοδηγεί μίσθαρνα όργανα που στελεχώνουν το κράτος και την κοινωνία, τα οποία αναλαμβάνουν την υπονόμευση των εθνικών συμφερόντων.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός ότι στους κύκλους των «κουλτουριαρέων» κυριάρχησε η πολιτική της ειρηνικής μετάλλαξης των δύο εθνικών κρατών των Ελλήνων σε πολυεθνικά μορφώματα. Στο στόχαστρο αυτής της πολιτικής εντάσσεται βέβαια και η Κύπρος της οποίας η ολοκληρωτική κατοχή θα επιτευχθεί όταν οι ορδές των μουσουλμάνων μεταναστών, αφού υπερισχύσουν στις ελεύθερες περιοχές, αποφασίσουν να συνενωθούν με το βόρειο κατεχόμενο τμήμα.
Τα έθνη είναι πρωταρχικά συνεκτικές κοινότητες ομοίων ανθρώπων (αίμα, γλώσσα, πολιτισμός) με ισχυρά συλλογικά ένστικτα αυτοσυντήρησηςΤο έθνος – κράτος εγγυάται την επιβίωση του κάθε πολιτισμού στην ιδιαιτερότητα του δια των θεσμών, του συστήματος εκπαίδευσης (κοινωνικής αναπαραγωγής) και της αμυντικής ικανότητας.
Το έθνος αποτελεί το θανάσιμο εχθρό του καπιταλισμού και κατά συνέπεια της παγκοσμιοποίησης και της μεταλλαγμένης αριστεράς η οποία εν’ ονόματι ενός κατασκευασμένου ψευδεπίγραφου οράματος του πολυπολιτισμού υπονομεύει και κτυπά το έθνος.
Το ότι ένας μικρός αριθμός Ελλήνων επιβίωσε ως τις μέρες μας μετά από χιλιάδες χρόνια και πολλαπλές καταστροφές δεν είναι θαύμα, αλλά λογικό αποτέλεσμα της μεγάλης γεωγραφικής εξάπλωσης και δύναμης του αρχαίου Ελληνισμού. Όμως ο ελληνισμός συρρικνώνεται συνεχώς. Η Μικρά Ασία, λέει ο ιστορικός Σπύρος Βρυώνης, είχε πριν 800 χρόνια 12 εκατομμύρια Έλληνες. Σήμερα δεν έχει κανέναν. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι τα τελευταία καταφύγια του Ελληνισμού. Ο Ελληνισμός δεν έχει πλέον εφεδρείες. Η τελική επιβίωση των Ελλήνων θα εξαρτηθεί από την αρετή τους. Η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει άλλο μικρονοϊκούς και μικρόψυχους. Και δεν αποτελεί άρνηση της αυτονομίας του προσώπου η ύπαρξη προγόνων, ούτε στοιχείο ρατσισμού ή φυσική συμπάθεια ανάμεσα σε ανθρώπους με κοινή καταγωγή. Όλοι έχουμε προγόνους και είναι στοιχείο ανθρωπιάς να αποδίδουμε τιμή στους προγόνους μας. Όποιος κατάγεται από το πουθενά δεν έχει μέλλον. Το γένος είναι η προϋπόθεση του έθνους, δηλαδή η κοινότητα των ομοίων, των ανθρώπων με κοινή καταγωγή.
Μέσα από την ιστορική διαδρομή φάνηκε καθαρά ότι όχι το προλεταριάτο, αλλά το κεφάλαιο είναι που δεν έχει πατρίδα. Οι άνθρωποι διερωτώνται σήμερα που θα βρουν προστασία από την παγκοσμιοποίηση και τους παγκοσμιοποιητές και θυμούνται το έθνος, δηλαδή την κοινότητα των ομοίων. Ήδη ο φιλόσοφος Χάμπερμας (ο οποίος τριάντα χρόνια πριν θεωρούσε ότι ένας αφηρημένος «πατριωτισμός του συντάγματος» ήταν αρκετός για την συνοχή της κοινωνίας) είχε ανακαλύψει εκ νέου ότι η δημοκρατία για να λειτουργήσει είχε ανάγκη από ανθρώπους όμοιους με κοινούς στόχους και μια οριοθέτηση προς τα έξω που βασιζόταν στην διάκριση μελών – μη μελών. Πως να έχει το δικαίωμα να ψηφίσει ένα μη μέλος στη δημοκρατική διαδικασία και πως να γίνει μέλος ένας ξένος χωρίς κοινούς στόχους που διαμορφώνονται μέσα από την κοινή ιστορική πορεία ενός έθνους. Μία δημοκρατία ανοιχτή στον καθένα χωρίς προϋποθέσεις αυτοκαταστρέφεται.
http://polemosgenel.blogspot.com/
Πηγή
