Η σφαγή στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σηματοδοτεί την έναρξη του Μεσαίωνα για την πόλη

-
«…Η σφαγή στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σηματοδοτεί την έναρξη του Μεσαίωνα για την πόλη. Ενός Μεσαίωνα, που συμπαρέσυρε και βύθισε ολόκληρη την ανθρωπότητα στα σκοτάδια της αμαθείας και της δεισιδαιμονίας…»
Αυτά διαβάζω στην εφημερίδα σας και σας λέγω... Σκοτάδια και αμάθεια έχετε εσείς και όχι η "Πόλη". Αν οι αυτοκράτορες, οι αρχηγοί του Βυζάντιου, ήσαν ανθέλληνες τότε και η Ελλάδα σήμερα ειναι "ανθελληνική" συμφωνα με τη λογική σας αφού οι αρχηγοί μας ειναι ανθέλληνες.
Γιατί δεν κάνετε εκδήλωση για τους σφαγιασμένες Χιώτες και Ψαριανούς απο τους Τούρκους, του Δυστόμου και Καλαβρύτων απο τους Γερμανούς, του Μελιγαλά απο τους κομμουνιστάς;;; Δηλαδή τι θέλετε να αποδείξετε;;; Ποιοι ειναι οι ύπουλοι σκοποί σας;;; Γιατί δεν βγάζετε την ανθελληνικήν σας Μάσκα;;; 


Εγώ σας ξέρω όμως, θέλετε να δείξετε στον κόσμο ότι η "Πόλη" και το Βυζάντιο ολόκληρο ήταν ανθελληνικό, έτσι δεν ειναι;;; Και μην προσπαθήστε να κρυφτείτε γιατί θα ψεύδεστε κι' απο πάνω. Αν θέλετε να λεγόσαστε Έλληνες, το χρωστάτε στο Βυζάντιο. 
Χάριν των αναγνωστών σας παραθέτω συνημμένως άρθρο περί Βυζάντιου γραμμένο απο ιστορικούς και όχι απο τίποτα αγράμματες γριές σαν και σας. 

Γιάννης Δημήτρουλας

ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ (Σύνοψις)*
Επιμέλεια: Γιάννη Δημήτρουλα 
Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος ανήλθε στον θρόνο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 324 μ.χ. κάνει μια αναθεώρηση αυτής και βλέπει πως ο Χριστιανισμός, η ανατολική Θρησκεία, έμελε να γίνει η Θρησκεία η οποία θα αποτελέση τον δεσμό της πολυφυλετικής Αυτοκρατορίας του. Επιπλέον είδε πως η Ρώμη βρισκόταν μακριά από τις κυριότερες επαρχίες της ανατολής απομονωμένη σε μία χερσόνησο η οποία μετά την εισβολή του Αννίβα αδυνατούσε να ανακάμψη. Οι πολυπληθέστερες, πλουσιότερες και οι πλέον πολιτισμένες περιοχές της Αυτοκρατορίας του ήσαν όλες στην Ανατολή, στον Ελληνικό και Ελληνιστικό κόσμο. Εκεί ήσαν όλες οι μεγάλες πόλεις, πλην της Ρώμης, όλα τα μεγάλα κέντρα του πολιτισμού, Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια, Δαμασκός, Πέργαμος, Έφεσος, Σμύρνη, Θεσσαλονίκη, Αθήναι, Κόρινθος, όλες Ελληνίδες πόλεις. Εκεί ήσαν τα Πανεπιστήμια, τα επιστημονικά εργαστήρια οι Φιλοσοφικές και καλλιτεχνικές σχολές, τα έργα τέχνης και υπεράνω όλων, ο πλούτος της γνώσεως, οι μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του γνωστού τότε κόσμου. Η καρδιά της Αυτοκρατορίας του χτυπούσε στην ανατολή. 
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του όλους αυτούς τους παράγοντες και με οξεία διορατικότητα διαλέγει να μεταφέρει την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας του εις την Ανατολή. Αλλά και με σπάνια επιδεξιότητα επισημαίνει την άγνωστη έως τότε μικρή Ελληνική αποικία, γνωστή ως Βυζάντιον να γίνει η πρωτεύουσα αλλά και ταυτοχρόνως σε μια πολύ στρατηγική τοποθεσία επάνω στο σταυροδρόμι δύο ηπείρων, Ευρώπης και Ασίας, και δύο θαλασσών, της Μαύρης Θαλάσσης της οποίας, σημειωτέον, οι ακτές της ήσαν διάσπαρτες από δεκάδες Ελληνικές πόλεις - αποικίες ήδη από χιλιετία, καθώς και της Μεσογείου, επίσης, από χιλιετίες. Ο Αυτοκράτορας πλήρης αυτοπεποίθησης και περήφανος πλέον διά την νέαν του πρωτεύουσα, αφιαιρωμένη στο όνομά του και στην κατάλληλη τοποθεσία ήτο αισιόδοξος ότι θα διαρκούσε χίλια χρόνια. Δεν έκανε λάθος. Οι Λατίνοι Αυτοκράτορες και η διοίκησις ακολούθησαν. Η περίοδος των δύο πρώτων αιώνων 400 έως 600 μ.χ. ήτο μεταβατική περίοδος. H βάσις του Ελληνικού τμήματος της Αυτοκρατορίας, ελληνική ήδη από πλευράς παιδείας, τέχνης, πολιτισμού, και επιστήμης αποτελούσε τον συμπαγή, σταθερό και σκληρό πυρίνα της. Από το 650 μ.χ. εξελληνίσθη καθολικώς, «...έχασε τον χαρακτήρα της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας και πήρε την μορφή Ελληνικού κράτους, η λατινική γλώσσα παραμερίζεται οριστικώς και παντού από την Ελληνική» (Μ. Λεφτσένκο, «Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» εκδ. Πολιτικός 1955 σ. 165).
Έκτοτε και διά τα προσεχή 800 χρόνια το τμήμα αυτό στην ουσία του είναι Ελληνικό μετά την απώλεια των μη Ελληνικών επαρχιών, όπως η Συρία, Παλαιστίνη και Αίγυπτος τον Ζ΄ αιώνα εις τους Άραβες συνετέλεσε στον περιορισμό της Αυτοκρατορίας εις των κυρίως Ελληνικών κατοικιμένων επαρχιών, όπως η Μικρά Ασία, η Κριμέα, η Νότιος Ιταλία και Σικελία, Νότια Βαλκάνια, η Ελλάδα, τα νησιά, συμπεριλαμβανομένης της Κρήτης και Κύπρου. Τώρα μπορούμε να πούμε ότι ήτο πραγματικά μία Ελληνική Αυτοκρατορία. 
Τη θέσι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παίρνει η Ελληνική Αυτοκρατορία των Μέσων χρόνων. 
Παρ’ όλα ταύτα οι Αυτοκράτορες, έξυπνα και σκόπιμα συνέχιζαν να αυτοαποκαλούνται «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» ή κοινώς «Ρωμανία» καθώς με τον τίτλο δικαίως διεκδικούσαν την κληρονομιάν της Ρωμαїκής Αυτοκρατορίας, εις την Δύσην. Παρ’ όλο που σ’ αυτήν εδώ την «Ρωμαїκήν Αυτοκρατορίαν» δεν υπήρχαν Ρωμαίοι και τίποτε το Ρωμαїκόν. Η Ανατολική Αυτοκρατορία δεν ήτο συνέχεια του Ρωμαїκού κράτους, αλλά των Ελληνιστικών κρατών, κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου. “Αυτό το κράτος ήτο Ελληνικό και όχι Λατινικό. Οι Ρωμαίοι είχαν έλθει και έχουν φύγε. H. G. Wells, (The Outline of History, Garden City Books, New York, 1961).
Όσο περισσότερο μελετάς περί Βυζαντίου, τόσο διαυγέστερη εικόνα παίρνεις ως μία Ελληνική Αυτοκρατορία, η οποία για πολλούς αιώνες ήτο το πλουσιότερο, ισχυρότερο, και σημαντικότερο πολιτισμένο κράτος στο κόσμο. 
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω διαπιστώνουμε ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπήρξε Αυτοκρατορία Ελλήνων που βεβαίως δεν ήσαν ακριβώς οι ίδιοι με εκείνους της Ελληνιστικής Περιόδου, όπως εκείνοι διέφεραν από τους Έλληνες των Κλασσικών χρόνων και αυτοί, από τους των Ηρωικών και εμείς από όλους αυτούς χωρίς να είμεθα «άλλοι». Οι μορφές και οι εξωτερικεύσεις αλλάζουν. Η ουσία παραμένει, γι’ αυτό ήτανε και ελληνικό. Έλληνες ήσαν οι Αυτοκράτορες με ολίγες εξαιρέσεις, αλλά και αυτοί έντονα εξελληνισμένοι. Έλληνες ήσαν οι Πατριάρχες και το πλείστον του κλήρου.
Έλληνες ήσαν οι νομοθέται.
Έλληνες ήσαν οι πλήστοι των στρατηγών, ναυάρχων και αυτοκρατορικών συμβούλων.
Έλληνες ήσαν οι Ιεραπόστολοι προς εξάπλωσην της Χριστιανοσύνης και εκμάθησην της γραφής στους Σλάυους (Μεθόδιος και Κύρριλος).
Ελληνική ήτο η γλώσσα και Θρησκεία (ορθοδοξία), η Ελληνική τάσης του Χριστιανισμού.
Έλληνες αποτελούσαν το κυβερνητικόν οικοδόμημα, στην παιδεία, στη δικαιοσύνη, στο στρατό, ναυτικό κλπ.
Έλληνες ήσαν οι διανοούμενοι, λόγιοι, ιστορικοί, χρονικογράφοι, θεολόγοι, μουσικοσυνθέτες, τεχνίτες ψηφιδωτών, καλλιτέχνες και γλύπτες.
Οι Έλληνες συνέχισαν όμως να θεωρούν τον εαυτόν τους ως πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, εν τούτοις ποτέ δεν ομίλησαν Λατινικά, γλώσσαν την οποίαν περιφρονούσαν ως Σκυθική (βαρβαρική). Πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ναι, αλλά ποτέ δεν εμελέτησαν Βιργίλιο, Τάκιτο, Σουετόνιο και αργότερα ...Αυγουστίνο ή τους Λατίνους Πατέρες της εκκλησίας.
Οι άλλοι λαοί της, (Αρμένιοι, Γεωργιανοί, Σύριοι, Βούλγαροι, Ιταλοί, Αλβανοί, Ρώσοι κλπ.) ανήκαν σ’ αυτήν μερικώς και ασταθώς. Δεν εταυτίζοντο με το Κράτος το οποίον δεν θεωρούσαν δικό τους. Γι’ αυτό πότε ήσαν υπέρ και πότε εναντίον του και αρκετές φορές συνεργάζονταν με τους εχθρούς του. Η Αυτοκρατορία δεν ήταν δική τους. Ήταν των Ελλήνων που της έδιναν γλώσσα, παιδεία, πολιτισμό, θρησκεία. 
Η γλώσσα που ομιλούσαν και η παιδεία που διαμόρφωνε το ήθος των, οι σπουδαιότεροι παράγοντες που διαπλάθουν την εθνική συνείδηση ήτο η Ελληνική. Το Βυζαντινόν κράτος ουδέποτε διέκοψε τους δεσμούς του με τον Ελληνιστικόν και Αρχαίον Ελληνικόν κόσμον Οι Ιστορικοί είδαν την Ιστορία τους ως μίαν αδιάσπαστη αλυσίδα. Μερικοί νεώτεροι ιστορικοί επιχείρησαν νέες ονομασίες όπως: «Ανατολική Αυτοκρατορία», «Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία των τελευταίων χρόνων», Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», «Νέα Αυτοκρατορία», «Κράτος της Κωνσταντινουπόλεως» κλπ.. Τελικά επεκράτησε το όνομα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» ή απλώς «Βυζάντιον». H. G. Wells, την ονομάζει: «Ανατολικόν νέον Ελληνικόν κράτος» και συνεχίζει: «....Ομιλούν περί του ανατολικού κράτους ως να ήτο συνέχεια της Ρωμαїκής παραδόσεως, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία ανανέωσις Αλεξανδρινής παραδόσεως, ομιλόν Ελληνικά και συνεχίζει την Ελληνική κληρονομιά. ….Η Λατινική γλώσσα δεν έκρυβε την πνευματική δύναμη, δεν είχε την λογοτεχνία και την επιστήμη να την κάνει απαραίτητη στους ευφυείς ανθρώπους και έτσι να διατηρήσει μια υπεροχή στους Έλληνες. Γιατί καμιά γλώσσα, όποιοι και να είναι οι λειτουργοί, δεν μπορεί να επιβληθεί σε ανταγωνισμό με μιαν άλλη που μπορεί να προσφέρει τα πλεονεκτήματα μιας μεγάλης λογοτεχνίας και εγκυκλοπεδικού καταρτισμού. Οι δυναμικές γλώσσες πρέπει να φέρνουν δώρα, και τα δώρα της Ελληνικής ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερα από τα δώρα της Λατινικής. Η Ανατολική Αυτοκρατορία από την αρχή του διαχωρισμού μιλούσε την Ελληνική και υπήρξε συνέχεια και ήταν μια συνέχεια της Ελληνικής παράδοσης”.
Geronymo Wolf (1516 – 1580) Ητο ο πρώτος ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο «Βυζάντιον» να βεβαιώσει ότι το Βυζάντιον ήτο Ελληνική Αυτοκρατορία.
Montagne (1533 – 1592) ονομάζει το Βυζάντιον «Ελληνική Αυτοκρατορία» (Empire Grec). Τελικά το όνομα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» καθιερώθη με το έργο του, Du Cange, “Historia Byzantίna” (1648). Μετά την καθιέρωση της Κωνσταντινούπολις ο Al. Vasilief γράφει: όλοι οι Ιστορικοί ήσαν Έλληνες. Οι Πατέρες της εκκλησίας οι οποίοι έλαμψαν κατά τη διάρκεια του 4ου και 5ου αιώνος όλοι έγραψαν στην Ελληνική. Αθανάσιος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος Νύσσης, είχαν βαθειά γνώση της Ελληνικής Φιλοσοφίας, σπουδάσαντες εις Αθήνας και Αλεξάνδρεια. Ιωάννης ο Χρυσόστομος μαθητής του Φιλοσόφου Λιβάνιου είχε κλασσική μόρφωση και τα έργα του όλα εις την Ελληνικήν είναι από τους μεγαλύτερους θησαυρούς φιλοσοφίας στον κόσμο.
Bob Russell γράφει: «Η Ανατολική Αυτοκρατορία ήτο Ελληνική και όχι Λατινική στον πολιτισμόν της». («Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας» Ι, Κεφ. « Η Ρωμαїκή Αυτοκρατορία και ο πνευματικός πολιτισμός»).
«Το Βυζάντιο είναι λαμπρός συνδετικός κρίκος μεταξύ Αρχαίας και νεωτέρας Ιστορίας μας».
Κ. Δημαράς («Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 1948»). 
«Η αλήθεια είναι ότι ο Μεσαιωνικός Ελληνισμός δικαιούται να φέρη το τρισένδοξον τούτο όνομα τουλάχιστον και ο νεώτερος Ελληνισμός». 
Κ. Παπαρρηγόπουλος. («Ιστορία τού Ελληνικού Έθνους» Γ’ 2γ)
_______________________________________
(*) Πηγές μου: «Βυζάντιον και Ελληνισμός», και «Ελληνικότης Βυζαντίου»
Γεωργίου Κ. Γεωργαλά, Ερώδιος Θεσσαλονίκη 2006. 

Ο ΡΩΜΑΪΚΟΣ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, Με τη γύρω Περιοχή

 

Στο χάρτη βλέπετε τον ρωμαϊκό Ιππόδρομο, όπως είναι ανηρτημένος στους αρχαιολογικούς πίνακες της Πλατείας Ναυαρίνου.

Με κόκκινο χρώμα ο Ιππόδρομος και το Γαλεριανό ανάκτορο, το οποίο ήταν σε επαφή με την δυτική πλευρά του Ιπποδρόμου. Η αφετηρία του Ιπποδρόμου βρίσκονταν σχεδόν στην Εγνατία οδό (Εθνική Τράπεζα, Ναός της Υπαπαντής), και το «πέταλό» του στην προέκταση της Μητροπόλεως, ανατολικά.

Στις μαύρες σκιές οι κερκίδες και η θεμελίωση του Ιπποδρόμου, στα υπόγεια των κτιρίων της σημερινής Πλατείας Ιπποδρομίου.

Ο Ιππόδρομος ανατολικά εφάπτονταν με τα τείχη της πόλεως.

Στη δυτική πλευρά του Ιπποδρόμου, παράλληλα με αυτήν αναπτύχθηκε το Γαλεριανό ανακτορικό συγκρότημα, το οποίο άρχιζε από το μαυσωλείο (Ροντόντα – δεν φαίνεται στο σχέδιο), και μέσω του τετραπύλου του Γαλερίου (Καμάρα), η προέκταση του «Οκταγώνου», κατελάμβανε μέρος της σημερινής οδού Τσιμισκή και Παύλου μελά.

Οι άλλες μαύρες σκιές στα οικοδομικά τετράγωνα γύρω από την πλατεία Ναυαρίνου, είναι σημαντικές κτιριακές υποδομές της ρωμαϊκής εποχής που σώζονται στα υπόγεια των πολυκατοικιών.

Αυτός όλος ο χώρος, το οικοδομικό τετράγωνο «Εγνατίας – Εθνικής Αμύνης – Τσιμισκή – Παύλου Μελά – Πίσω από την Αγιά Σοφιά η διαγώνιος προς Εγνατία», πρέπει να ανακηρυχθεί από την Ελληνική Πολιτεία (Βουλή), ως «Ιερός Μαρτυρικός Χώρος του Ελληνισμού και του Πολιτισμού Του».

Και μπροστά από το κτίριο του Δήμου Θεσσαλονίκης στην Πλατεία Ιπποδρομίου (Γκρεμισμένη πολυκατοικία το 1978 από μεγάλο σεισμό - 52 νεκροί), όπου υπάρχει εικαστική, καλλιτεχνική βλακεία, να αναγερθεί μεγάλη γλυπτική σύνθεση, μνημείο, αντάξιο των χιλιάδων αυτών Ελλήνων σφαγιασθέντων, από το Ίβηρα Θεοδόσιο και τους βαρβάρους Γότθους μισθοφόρους του.

Το μνημείο αυτό, θα σαρκάζει και προς το χριστιανικό ναό του άλλου ισοπεδωτή του Ελληνικού Πολιτισμού, του Κωνσταντίνου (Του μεγάλου, και είναι απορίας άξιον, πως όλοι αυτοί οι κακούργοι απέκτησαν τέτοιους πηχυαίους ιστορικούς τίτλους, και από ποιους; Ο Κωνσταντίνος άρχισε το ξήλωμα του Ελληνισμού-Ελληνικού Πολιτισμού, Τέχνες, Γράμματα, και ο Θεοδόσιος με την πρωτοφανή αγριότητά του, κατάφερε το τελειωτικό κτύπημα), και της, λίγο μυαλό, καθυστερημένης μητέρας του, ο οποίος πρόσφατα κτισμένος αυτός ναός, είναι τοποθετημένος εγκάρσια, πάνω στην ανατολική κερκίδα του Ιπποδρόμου.

(Εφημ. «Χάος»)