Τι είναι αυτό που μας μαγεύει στα ελληνικά έργα της δεκαετίας του 50 και 60;
Όχι σε όλα φυσικά, αλλά σε αυτά που χαρακτηρίστηκαν αριστουργήματα, στις κωμωδίες μοναδικών ηθοποιών που δυστυχώς με το τέλος του, άφησαν δυσαναπλήρωτο κενό.
Μια κίνηση τους, μια γκριμάτσα τους, ήταν αρκετή να σε κάνει να λυθείς στα γέλια.
Ασφαλώς όλοι σας θα έχετε τις προτιμήσεις σας στους ηθοποιούς εκείνους, εγώ θα αναφερθώ σε αυτούς που λάτρεψα και που βλέπω και ξαναβλέπω δεκάδες φορές με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Βασίλης Λογοθετίδης, ο πρύτανης των μεταπολεμικών Ελλήνων κωμικών, μοναδικός ηθο(ς)-ποιος. Ανέδειξε ένα πλήθος άλλων ηθοποιών και πρώτο και καλύτερο, το μεγαλύτερο αστέρι τον Βασίλη τον Αυλωνίτη.
Ο Αυλωνίτης φυσικά δεν είχε σπουδάσει όπως οι περισσότεροι σε καμιά σχολή ηθοποίας. Δούλευε σαν μηχανικός σκηνής στο θέατρο του θιάσου του Λογοθετίδη, και μία φορά που έλειπε ένας κομπάρσος που έλεγε όλες κι όλες δύο λέξεις, έβαλαν στον ρόλο του τον Αυλωνίτη.
Η υπόθεση ήταν ότι είχε χαθεί ένας σκύλος και ο κομπάρσος θα κτύπαγε την πόρτα του σπιτιού του Λογοθετίδη που θα τον ρωτούσε Ποιος; Και αυτός θα απαντούσε : Ο ευρών. Έτσι κτυπάει ο Αυλωνίτης την πόρτα τοκ τοκ ρωτάει ο Λογοθετίδης, Ποιος; Και βγαίνει η γλυκιά κεφάλα του Αυλωνίτη Ο ευρών με τον κλασικό τρόπο.
Στην πλατεία γίνεται χαμός από τα γέλια. Ο Λογοθετίδης τσιμπάει την κατάσταση και ξαναρωτάει Ποιος; Και απαντά απορημένος ο Αυλωνίτης Ο ευρών. Νέος χαλασμός στην πλατεία που σείεται από τα γέλια και ο Λογοθετίδης ρωτάει για Τρίτη φορά Ποιος; Η απάντηση … μα ο ευρών έσεισε εκ θεμελίων το θέατρο. Την επόμενη μέρα ο Αυλωνίτης άλλαξε δουλειά και πήρε ρόλο δίπλα στον Λογοθετίδη σαν ηθοποιός.
Θα σταθώ στον Αυλωνίτη, είναι και ο αγαπημένος μου ξέρετε. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο (και το δεύτερο μέρος της η Λατερνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο) που έπαιξε μαζί με τον Φωτόπουλο και την Καρέζη, πρέπει να είναι μέσα στις σημαντικότερες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου. Οι ατάκες διαδέχονταν η μία την άλλη σε μορφή ριπής. Εκτός όμως από την Κωμική πλευρά, μιλάμε για ένα ηθογραφικό αριστούργημα με τον Αυλωνίτη σε ρεσιτάλ ηθοποιίας. Δεν ξέρω κανέναν ξένο κωμικό ούτε την κλάσης ενός Λουί Ντε Φινές, ούτε ενός Πήτερ Σέλερ ούτε άλλου, να έχει εξυψώσει σε τόσο μεγάλο σημείο, την ανθρώπινη υπόσταση σε όλες τις πλευρές του.
Είναι κρίμα οι δύο λατέρνες δεν έγιναν παγκοσμίως γνωστές αν και δεν ξέρω πόσο εύκολα θα μεταγλώττιζε κανείς τους διαλόγους του Αλέκου Σακελάριου.
Μερικές από τις μοναδικές στιγμές που μας χάρισε ο ελληνικός κινηματογράφος!!! Σπαρταριστές ατάκες και φοβεροί διάλογοι από διάφορες ταινίες
